Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΥΖΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ RACHEL

  - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - Ρέιτσελ: Γιατί οι άνθρωποι ασχολούνται τόσο πολύ με τις ζωές των άλλων; Κώστας: Οι μικροί άνθρωποι ασχολούνται με τους άλλους και όχι με τον εαυτό τους.   Αυτού του είδους η κρίση είναι το “όπλο” του αδύναμου. Ρέιτσελ: Μήπως η κρίση των άλλων είναι ένας τρόπος να αποφύγουμε τον εσωτερικό μας καθρέφτη; Κώστας: Η αληθινή δύναμη βρίσκεται όταν κοιτάς εντός σου, οταν κρίνεις τον εαυτό σου, παρά να ψάχνεις λάθη στους άλλους. Ρέιτσελ: Πόσο εύκολα γινόμαστε γύπες που τρέφονται από τα ψοφίμια των άλλων! Κρεμόμαστε από τα παράθυρα των ξένων ψυχών, σαν κλέφτες που αδειάζουν σπίτια, ενώ το δικό μας καίγεται στις φλόγες της αμέλειας. Ο αδύναμος φοβάται το σκοτάδι της δικής του καρδιάς - προτιμά να κοιτάζει τα άστρα των άλλων παρά τη δική του λάμψη. Είναι ο φτωχός που μετράει τα φλουριά του πλούσιου, ενώ τα δικά του χρυσάφια σαπίζουν στο σεντούκι της ψυχής του. Μα εμείς, οι δημιουργημένοι από λάσπη και πνεύμα, γιατί τρέμουμε τό...

  - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - Ρέιτσελ: Πολλοί γονείς θυσιάζουν τα πάντα για τα παιδιά τους. Είναι αυτό το σωστό; Κώστας: Δε ζω για τα παιδιά μου, ούτε μέσω των παιδιών μου. Ζω ΜΕ τα παιδιά μου. Ρέιτσελ: Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Κώστας: Όταν χάνεις τον εαυτό σου για χάρη των παιδιών σου, τους στερείς το παράδειγμα μιας γεμάτης, μιας ολοκληρωμένης ζωής. Όταν ζεις μέσω αυτών, τους καταπιέζεις φορτώνοντας τα δικά σου ανεκπλήρωτα όνειρα. Ρέιτσελ: Ω, γονείς! Τι τρομερό και αγιασμένο μυστήριο! Στα χέρια σας κρατάτε τη φλόγα που θα κάψει ή θα φωτίσει. Κι εσείς, οι περισσότεροι, σκύβετε και σβήνετε τη δική σας φωτιά για να ανάψετε αυτή των παιδιών σας. Μα τι τυφλότητα! Δεν καταλαβαίνετε πως όταν σβήσει η δική σας φλόγα, πώς θα τους μάθετε να καίνε; Άλλοι πάλι γονείς, λαίμαργοι ψυχών, ρουφούν τη χαρά τους, ζούνε μέσα από τα φτερά τους, σαν βδέλλες του ονείρου. Φορτώνουν στους μικρούς ώμους, τα δικά τους ανεκπλήρωτα πάθη, τις δικές τους ατέλειωτες πίκρες. Μα τ...

  Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* Ρέιτσελ: Βλέπω νέους ανθρώπους να συντρίβονται από εξετάσεις, διαγωνισμούς, προσπάθειες που δεν πέτυχαν. Το στίγμα της "αποτυχίας" τους καταδιώκει. Κώστας: Το αντίθετο της επιτυχίας δεν είναι η αποτυχία, αλλά το "σταμάτησα να προσπαθώ". Ρέιτσελ: Άρα η αποτυχία είναι μέρος της διαδικασίας; Κώστας: Κάθε πτώση είναι μάθημα, κάθε λάθος είναι δάσκαλος. Μόνο όταν σταματάμε να προσπαθούμε, σταματάμε να ζούμε. Ρέιτσελ: Αχ, πώς να τους πω! Στον κήπο της ζωής, η αποτυχία δεν είναι το μαραμένο φύλλο που πέφτει, μα η ρίζα που βαθαίνει! Κάθε εξέταση που χάθηκε, κάθε όνειρο που σκόνταψε, γίνεται κομμάτι από τον αγώνα, σπόρος για καινούργια άνθηση. Ο άνθρωπος που παλεύει είναι σαν τον κολυμβητή μέσα στα κύματα - μπορεί να τον πλακώσει το κύμα, μα αν συνεχίσει να κινεί τα χέρια του, θα φτάσει στη στεριά. Η θάλασσα δε χαρίζει τίποτα, μα ούτε και παίρνει τα πάντα από όσους αγωνίζονται. Το στίγμα της αποτυχίας; Ψέματα! Μόνο στους νεκρούς δε φα...

  - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - Ρέιτσελ: Πιστεύεις ότι τα συναισθήματά μας είναι αμερόληπτα; Κώστας: Οι ευαισθησίες μας έχουν παρωπίδες. Είναι πρώτα πολιτικές και μετα ανθρώπινες. Ρέιτσελ: Άρα το συναίσθημα υπηρετεί την ιδεολογία; Κώστας: Συμπονούμε εκλεκτικά. Η καρδιά μας έχει σύνορα για όποιον ταιριάζει στην αφήγησή μας. Ρέιτσελ: Στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής κρύβεται μια παραδοξότητα που σπάραζε τη φιλοσοφική σκέψη αιώνες: η επιλεκτική φύση της συμπόνιας. Το συναίσθημα, που θεωρούμε την πιο αυθόρμητη έκφραση της ψυχής μας, αποδεικνύεται το πιο πειθαρχημένο όργανο των πολιτικών μας πεποιθήσεων. Η εμπάθεια δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο, αλλά ένα κοινωνικό κατασκεύασμα που διαμορφώνεται από τους κώδικες της ομάδας μας. Νιώθουμε βαθιά για όσους αναγνωρίζουμε ως "δικούς μας" και παραμένουμε ανεπηρέαστοι από τον πόνο των "άλλων". Αυτή η διαίρεση δεν είναι συνειδητή επιλογή, αλλά το αποτέλεσμα μιας βαθιάς προγραμματισμένης ηθικής αρχιτεκτονι...

  - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - Ρέιτσελ: Γιατί οι άνθρωποι χωρίζουν τα πάντα σε άσπρο και μαύρο μόνο; Κώστας: Η μάζα επιλέγει δύο χρώματα γιατί αρνείται την πολυπλοκότητα του κόσμου. Αλλά μόνο δύο επιλογές σημαίνει μονότονη σκέψη. Ρέιτσελ: Και τι γεννούν αυτά τα δύο χρώματα; Κώστας: Τα δύο χρώματα γεννούν μίσος και πάθη. Σε ενα ασπρόμαυρο κόσμο, μένει μόνο ο πόλεμος. Ρέιτσελ: Μέσα στη μαύρη καρδιά που σπιστεύε στη διχοτόμηση, βρίσκεται η ρίζα όλων των ανθρώπινων τραγωδιών. Όταν ο κόσμος χωρίζεται σε δύο μόνο χρώματα, κάθε ανθρώπινη ψυχή μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Δεν υπάρχει πια χώρος για την ηρεμία της κατανόησης, μόνο για την οργή της πίστης. Το άσπρο γίνεται ιερό, το μαύρο καταραμένο. Και μέσα σε αυτή την τρελή μανία των χρωμάτων, χάνεται η ουσία - ότι ο κόσμος είναι ένα άπειρο ουράνιο τόξο που αρνούμαστε να δούμε. Κάθε διαφορετική άποψη γίνεται εχθρός που πρέπει να εξοντωθεί, κάθε αμφιβολία προδοσία που πρέπει να τιμωρηθεί. Τα πάθη ανάβουν όταν ...