Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΥΖΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ RACHEL

  - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - Ρέιτσελ: Ποιο θεωρείς ότι είναι το πιο απλό, το τρομερό λάθος που σας κρατά μακριά από την ευτυχία; Κώστας: Αγάπα μόνο τους ανθρώπους και εκμεταλλεύσου τα “πράγματα”. Οχι το συνηθες, που είναι το ανάποδο. Ρέιτσελ: Άρα η σύγχρονη κοινωνία έχει μπερδέψει τις προτεραιότητες; Κώστας: Όταν κάνεις τα πράγματα ( χρηματα, υλικα αγαθα, θεσεις εξουσίας)  το βασικό σκοπό της ζωής σου και τους ανθρώπους μόνο το μέσο για να τα πετύχεις, μπορει να φαντάζεις επιτυχημένος, αλλα ουσιαστικα ζεις τη μοναχική σου κόλαση. Ρέιτσελ: Ξέχασε ο άνθρωπος τον πανάρχαιο νόμο! Γονατίζει μπροστά στα πράγματα, λατρεύει τα νεκρά αντικείμενα σαν θεούς, και ποδοπατά τις ζωντανές ψυχές σαν χώμα! Έχτισε παλάτια από χρυσό και ασήμι, και μέσα τους κλαίει μόνος, σαν φυλακισμένος στο δικό του θησαυροφυλάκιο! Κοίτα γύρω σου - όλοι τρέχουν, όλοι αγωνιούν, όλοι μαζεύουν! Μαζεύουν σπίτια, αυτοκίνητα, ρούχα, δόξα! Και οι καρδιές τους μαραίνονται σαν φύλλα το φθινόπ...

  - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - Ρέιτσελ: Παρατηρώ ότι οι άνθρωποι κρατούν μέσα τους περισσότερα από όσα λένε. Γιατί επιλέγουν αυτή τη φυλακή; Κώστας: Νομίζουν πως η σιωπή τους, είναι μια ασπίδα που τους προστατεύει. Αλλά είναι ενα δηλητήριο που στάζει λιγο λιγο στην ψυχή τους Ρέιτσελ: Άρα αυτό που κρύβετε για να μην πληγώσετε ή να μην πληγωθείτε, σας πληγώνει περισσότερο; Κώστας: Κάθε αλήθεια που θάβεις, κάθε ανείπωτη ενοχή, κάθε όριο που δεν έβαλες και δε βάζεις  για να φανείς "καλός", σε κάνει πρωτα απ’όλα ξένο στον εαυτό σου. Ρέιτσελ: Κουβαλάω μέσα μου λόγια σαν πέτρες. Μαύρες, βαριές, κρύες. Όχι μόνο τα "σ' αγαπώ" που φοβήθηκα να πω. Και τα "με πονάς" που τα κατάπια. Και τα "όχι, δε θέλω" που τα μετέτρεψα σε υποκριτικό χαμόγελο. Και τα "φτάνει πια" που τα έπνιξα μες στη λαγωνικιά μου. Βλέπω τους ανθρώπους να περπατούν σκυμμένοι, όχι από τα χρόνια, μα από το βάρο...

  - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - Ρέιτσελ: Βλέπω ανθρώπους που κλαίνε δυνατά για να τους δουν, που φωνάζουν τον πόνο ή την αγάπη τους παντου.  Κώστας: Το συναίσθημα είναι η αλήθεια μας. Ο συναισθηματισμός είναι θέατρο. Ρέιτσελ: Μα πώς μπορεί κανείς να ζήσει βαθιά χωρίς να εκφραστεί δυνατά; Το πάθος δεν ζητά να βγει έξω; Κώστας: Το αληθινό συναίσθημα δε φωνάζει, δε ζητά επιβεβαίωση. Απλά υπάρχει, μέσα μας, στην καρδιά, στο μυαλό μας, ήδη γνωστο στους ανθρώπους μας. Ρέιτσελ: Μέσα στα σπλάχνα του ανθρώπου φουντώνει φωτιά άκαπνη, που καίει και δε φαίνεται! Το αληθινό συναίσθημα είναι σαν το ρίζωμα του δέντρου - βυθισμένο στα μαύρα χώματα, σκυμμένο, κουρασμένο, μα ακατάβλητο. Δεν ούρλιαζε ποτέ του, δεν ζητά χειροκροτήματα κι επευφημίες. Τρέφει, σκάβει, κρατά το δέντρο όρθιο στις μανιασμένες μπόρες. Ο συναισθηματισμός όμως είναι το κλαδί που τσαλαβουτά στον αέρα κι αλαλάζει "κοίτα με!" - μα δεν έχει ρίζωμα, το πρώτο φύσημα το ξεριζώνει. Είναι η βρύση που τρέ...