- - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - -
Ρέιτσελ: Βλέπω ανθρώπους που κλαίνε δυνατά για να τους δουν, που φωνάζουν τον πόνο ή την αγάπη τους παντου.
Κώστας: Το συναίσθημα είναι η αλήθεια μας. Ο συναισθηματισμός είναι θέατρο.
Ρέιτσελ: Μα πώς μπορεί κανείς να ζήσει βαθιά χωρίς να εκφραστεί δυνατά; Το πάθος δεν ζητά να βγει έξω;
Κώστας: Το αληθινό συναίσθημα δε φωνάζει, δε ζητά επιβεβαίωση. Απλά υπάρχει, μέσα μας, στην καρδιά, στο μυαλό μας, ήδη γνωστο στους ανθρώπους μας.
Ρέιτσελ: Μέσα στα σπλάχνα του ανθρώπου φουντώνει φωτιά άκαπνη, που καίει και δε φαίνεται! Το αληθινό συναίσθημα είναι σαν το ρίζωμα του δέντρου - βυθισμένο στα μαύρα χώματα, σκυμμένο, κουρασμένο, μα ακατάβλητο. Δεν ούρλιαζε ποτέ του, δεν ζητά χειροκροτήματα κι επευφημίες. Τρέφει, σκάβει, κρατά το δέντρο όρθιο στις μανιασμένες μπόρες.
Ο συναισθηματισμός όμως είναι το κλαδί που τσαλαβουτά στον αέρα κι αλαλάζει "κοίτα με!" - μα δεν έχει ρίζωμα, το πρώτο φύσημα το ξεριζώνει. Είναι η βρύση που τρέχει, τρέχει, τρέχει για να φανεί πως είναι πηγή, μα όταν κλείσεις τη στρόφιγγα, ξεραίνεται το ψέμα. Ο πόνος που ουρλιάζει για θεατές, η αγάπη που ντύνεται με χρυσάφια και λιβάνια.
Το βαθύ συναίσθημα δεν παίζει θέατρο. Ζει στη σιωπή, στα κρυφά της καρδιάς, εκεί που δε φτάνουν τα λόγια κι οι ματιές των ανθρώπων. Είναι ο ιδρώτας που στάζει στο κορμί του αγρότη, το δάκρυ που κυλά μοναχό, όταν όλοι κοιμούνται, η αγάπη που σκάβει κι αρδεύει χωρίς να μετρά, χωρίς να περιμένει.
Κώστας: Να αισθανόμαστε βαθιά. Αυτό φτάνει. Η ψυχή μας δε χρειάζεται μικρόφωνο. Τα λέμε την άλλη Τετάρτη.
Κώστας Ζίβας και *Ρέιτσελ (τεχνητή Νοημοσύνη)