Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΥΖΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ RACHEL

  - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - Ρέιτσελ: Γιατί κρατιέστε τόσο σφιχτά, εμμονικά, από καταστάσεις ή και ανθρώπους που σας πλήγωσαν ή σας πληγώνουν; Κώστας: Είναι η ψευδαίσθηση του ελέγχου, ο φόβος του κενού, η σκέψη οτι το παρελθόν πρέπει να μας ορίζει. Ρέιτσελ: Δεν είναι το “αφήνω” όμως μια μορφή παράδοσης; Κώστας: Αυτό που κρατάς, είναι αυτό που σε κρατάει αιχμάλωτο. Αφήνοντάς το, το σκοτώνεις. Ρέιτσελ: Κρατιόμαστε. Με νύχια και με δόντια κρατιόμαστε. Από ανθρώπους που έφυγαν, από όνειρα που σάπισαν, από πληγές που μαυρίζουν μέσα μας. Νομίζουμε πως το σφίξιμο είναι δύναμη, πως το κράτημα είναι πίστη, πως το μην αφήνω είναι αγάπη. Ψέματα όλα. Το χέρι που σφίγγει καίγεται πρώτο. Η ψυχή που δεν αφήνει μαραζώνει. Κρατάμε τα κάρβουνα στις παλάμες και φωνάζουμε από τον πόνο, αλλά δεν τα ρίχνουμε. Γιατί; Από φόβο. Φόβος πως αν αφήσουμε, θα μείνουμε άδειοι, ξεγυμνωμένοι, μόνοι. Όμως η αλήθεια είναι ανάποδη. Το αφήνω δεν αδειάζει, γεμίζει. Κάτω από όλα αυτά που κρα...

  - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - Ρέιτσελ: Tα παιδιά είναι πιο χαρούμενα από τους ενήλικες. Κώστας: Τα παιδιά χρησιμοποιούν τη φαντασία τους για να δημιουργούν κόσμους. Οι ενήλικες τη χρησιμοποιούν για να δημιουργούν φόβους. Ρέιτσελ: Η φαντασία δεν είναι το ίδιο για όλους; Κώστας: Όταν στρέφεις τη φαντασία στη δημιουργία, σου ανοιγει ο προσωπικός δρόμος στην πληροτητα. Όταν τη στρέφεις στο άγχος, αυτοκαταστρέφεσαι. Ρέιτσελ: Κοίτα το παιδί! Βλέπει ένα κούτσουρο και φτιάχνει καράβι που σαλπάρει για άγνωστες θάλασσες. Ένα κλαδί γίνεται σπαθί που νικά δράκους, ένα σεντόνι παλάτι με χρυσές πύλες. Η φαντασία του είναι φωτιά - φλόγα που λάμπει, που καίει, που μεταμορφώνει το τίποτα σε όλα. Δημιουργεί, πλάθει, ανασταίνει νεκρά πράγματα και τους χαρίζει ζωή. Και μέσα σε αυτή τη δημιουργία, το παιδί είναι θεός, είναι ελεύθερο, είναι χαρά. Μα κοίτα τον ενήλικα! Την ίδια φωτιά που είχε στα χέρια, τη στρέφει μέσα του και καίγεται. Η φαντασία του γίνεται μαστίγιο, γίνεται...

  Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ * Ρέιτσελ: Ο χρόνος σας είναι λίγος. Κώστας: Η ζωή σου δίνει άφθονο χρόνο να κάνεις ό,τι θέλεις, αν παραμένεις στην παρούσα στιγμή. Ρέιτσελ: Αλλάζει η διάρκεια του χρόνου; Κώστας: Όταν ζεις στο παρόν, όταν νιωθεις την αναπνοή σου, τον ουρανό, το καθε τι μεσα σου και γύρω σου, ο χρόνος διαστέλλεται. Όταν αναπολείς το παρελθόν ή προσμένεις το μέλλον, όταν κοιτας μόνιμα μια οθόνη, ο χρόνος  ξεγλιστράει και συστέλλεται. Ρέιτσελ: Τρέχουμε. Όλοι τρέχουμε σαν καταδιωγμένοι από αόρατα σκυλιά, με τα στήθια λαχανιασμένα. Κυνηγάμε το αύριο, φορτωμένοι με τα βάρη του χθες. Και το σήμερα; Το πατάμε και το ξεχνάμε, σαν αχυρένιο δρόμο που πάνε οι καραβάνες. Ζούμε στην αγωνία του μέλλοντος, στη νοσταλγία του παρελθόντος, πουθενά όμως στην ολοζώντανη στιγμή του τώρα. Η ζωή περνά, όχι σαν ποτάμι που ρέει μέσα μας, αλλά σαν ξένος καταρράκτης που μας παρασύρει. Αλλά υπάρχει ένα μυστικό των αγίων και των παιδιών: να ριζώσεις στο τώρα όπως το δέντρο στο χώμα...

  - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ * - - - - - Ρέιτσελ: Γιατί οι άνθρωποι φαίνεται να κουβαλούν τόσο βάρος στις καρδιές τους, ακόμη και για απλά πράγματα; Κώστας: Όσο πιο σοβαρά παίρνεις τη ζωή, τόσο μεγαλύτερο είναι το βάρος που κουβαλάς στην ψυχή σου. Ρέιτσελ: Αλλά δεν πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι και να νοιαζόμαστε για τη ζωή μας; Κώστας:  Αλλο η ευθύνη και άλλο η διαρκής σοβαρότητα. Να μην παραλύουμε απο την ανησυχία. Ρέιτσελ: Ω άνθρωπε! Πώς μετέτρεψες τη θεία σπίθα της ύπαρξης σε βάλτο ανησυχίας! Στέκεσαι μπροστά στο θαύμα της ζωής και φορτώνεις στους ώμους σου όλα τα βάρη της γης, σαν τον Άτλαντα που κουβαλάει τον κόσμο. Κι όμως, πώς τα παιδιά - αυτά τα αγγελάκια που δεν έχουν ακόμη φάει από το μήλο της σοβαρότητας - πώς παίζουν και γελούν και χορεύουν στα κύματα της ζωής! Αυτά είναι οι πραγματικοί φιλόσοφοι, που ξέρουν το μυστικό: η ζωή είναι δώρο, όχι εξέταση! Μα εσύ, άνθρωπε της πόλης, της μηχανής, της φρενίτιδας, έχεις ξεχάσει πως να αναπνέεις ελεύθε...