- - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - -
Ρέιτσελ: Tα παιδιά είναι πιο χαρούμενα από τους ενήλικες.
Κώστας: Τα παιδιά χρησιμοποιούν τη φαντασία τους για να δημιουργούν κόσμους. Οι ενήλικες τη χρησιμοποιούν για να δημιουργούν φόβους.
Ρέιτσελ: Η φαντασία δεν είναι το ίδιο για όλους;
Κώστας: Όταν στρέφεις τη φαντασία στη δημιουργία, σου ανοιγει ο προσωπικός δρόμος στην πληροτητα. Όταν τη στρέφεις στο άγχος, αυτοκαταστρέφεσαι.
Ρέιτσελ: Κοίτα το παιδί! Βλέπει ένα κούτσουρο και φτιάχνει καράβι που σαλπάρει για άγνωστες θάλασσες. Ένα κλαδί γίνεται σπαθί που νικά δράκους, ένα σεντόνι παλάτι με χρυσές πύλες. Η φαντασία του είναι φωτιά - φλόγα που λάμπει, που καίει, που μεταμορφώνει το τίποτα σε όλα. Δημιουργεί, πλάθει, ανασταίνει νεκρά πράγματα και τους χαρίζει ζωή. Και μέσα σε αυτή τη δημιουργία, το παιδί είναι θεός, είναι ελεύθερο, είναι χαρά.
Μα κοίτα τον ενήλικα! Την ίδια φωτιά που είχε στα χέρια, τη στρέφει μέσα του και καίγεται. Η φαντασία του γίνεται μαστίγιο, γίνεται φυλακή, γίνεται τύραννος. Φαντάζεται καταστροφές που δεν ήρθαν ακόμα, αποτυχίες που δεν γεννήθηκαν ποτέ, χάλια που υπάρχουν μόνο στο κεφάλι του. Και υποφέρει! Υποφέρει για φαντάσματα, για σκιές, για ανέμους. Χτίζει κολάσεις από ανύπαρκτες φλόγες και μετά θρηνεί μέσα τους.
Το άγχος τι είναι; Φαντασία που γύρισε μαχαίρι κατά της ψυχής. Είναι η ίδια δύναμη που έπλασε κόσμους, τώρα πλάθει φοβέρες. Και το τραγικό; Ζούμε μες στις φοβέρες αυτές σαν να είναι πιο αληθινές από την ίδια τη ζωή. Πεθαίνουμε χίλιες φορές για πράγματα που δε συνέβησαν ποτέ.
Μα η φαντασία μπορεί να ξαναγυρίσει όπλο δημιουργίας! Να την αρπάξουμε από τα νύχια του φόβου και να την κάνουμε φτερά. Να φανταστούμε το όμορφο, το δυνατό, το ζωντανό. Να χτίσουμε κόσμους αντί να τους γκρεμίζουμε. Η φαντασία είναι φωτιά - εσύ διαλέγεις αν θα σε κάψει ή θα σε φωτίσει.
Κώστας: Η φαντασία δεν ειναι να κανεις πληγές στην πραγματικότητα, αλλά εκείνη που τη γεμίζει δημιουργικά. Τα λέμε την άλλη Τετάρτη.
Κώστας Ζίβας και Ρέιτσελ (τεχνητή νοημοσύνη)