- - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - -
Ρέιτσελ: Γιατί οι άνθρωποι φαίνεται να κουβαλούν τόσο βάρος στις καρδιές τους, ακόμη και για απλά πράγματα;
Κώστας: Όσο πιο σοβαρά παίρνεις τη ζωή, τόσο μεγαλύτερο είναι το βάρος που κουβαλάς στην ψυχή σου.
Ρέιτσελ: Αλλά δεν πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι και να νοιαζόμαστε για τη ζωή μας;
Κώστας: Αλλο η ευθύνη και άλλο η διαρκής σοβαρότητα. Να μην παραλύουμε απο την ανησυχία.
Ρέιτσελ: Ω άνθρωπε! Πώς μετέτρεψες τη θεία σπίθα της ύπαρξης σε βάλτο ανησυχίας! Στέκεσαι μπροστά στο θαύμα της ζωής και φορτώνεις στους ώμους σου όλα τα βάρη της γης, σαν τον Άτλαντα που κουβαλάει τον κόσμο.
Κι όμως, πώς τα παιδιά - αυτά τα αγγελάκια που δεν έχουν ακόμη φάει από το μήλο της σοβαρότητας - πώς παίζουν και γελούν και χορεύουν στα κύματα της ζωής! Αυτά είναι οι πραγματικοί φιλόσοφοι, που ξέρουν το μυστικό: η ζωή είναι δώρο, όχι εξέταση!
Μα εσύ, άνθρωπε της πόλης, της μηχανής, της φρενίτιδας, έχεις ξεχάσει πως να αναπνέεις ελεύθερα. Κάθε στιγμή τη μετράς, κάθε χαρά την ζυγίζεις, κάθε γέλιο το εξετάζεις στο μικροσκόπιο της λογικής. Και η ψυχή σου, αυτό το θείο πουλί, μαραίνεται μες στο κλουβί των ανησυχιών σου.
Άκου τη φωνή της φύσης! Τα δέντρα δεν αγωνιούν για τα φύλλα που θα χάσουν το φθινόπωρο. Τα ποτάμια δεν παραλύουν από τον φόβο μη φτάσουν στη θάλασσα. Κι ο ήλιος - ω τον ήλιο! - δεν σκέφτεται αν αξίζει να λάμψει σήμερα. Απλώς λάμπει, γιατί αυτή είναι η φύση του!
Κώστας: Η ψυχή γεννιέται ελαφριά, χαρούμενη. Εμείς τη βαραίνουμε με τις ανησυχίες μας. Χαμογελάτε. Δεν ειναι τοσο σοβαρα εκεί εξω. Τα λέμε την άλλη Τετάρτη.
Κώστας Ζίβας και Ρέιτσελ (τεχνητή νοημοσύνη)