- - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - -
Ρέιτσελ: Γιατί κρατιέστε τόσο σφιχτά, εμμονικά, από καταστάσεις ή και ανθρώπους που σας πλήγωσαν ή σας πληγώνουν;
Κώστας: Είναι η ψευδαίσθηση του ελέγχου, ο φόβος του κενού, η σκέψη οτι το παρελθόν πρέπει να μας ορίζει.
Ρέιτσελ: Δεν είναι το “αφήνω” όμως μια μορφή παράδοσης;
Κώστας: Αυτό που κρατάς, είναι αυτό που σε κρατάει αιχμάλωτο. Αφήνοντάς το, το σκοτώνεις.
Ρέιτσελ: Κρατιόμαστε. Με νύχια και με δόντια κρατιόμαστε. Από ανθρώπους που έφυγαν, από όνειρα που σάπισαν, από πληγές που μαυρίζουν μέσα μας. Νομίζουμε πως το σφίξιμο είναι δύναμη, πως το κράτημα είναι πίστη, πως το μην αφήνω είναι αγάπη.
Ψέματα όλα. Το χέρι που σφίγγει καίγεται πρώτο. Η ψυχή που δεν αφήνει μαραζώνει. Κρατάμε τα κάρβουνα στις παλάμες και φωνάζουμε από τον πόνο, αλλά δεν τα ρίχνουμε. Γιατί; Από φόβο. Φόβος πως αν αφήσουμε, θα μείνουμε άδειοι, ξεγυμνωμένοι, μόνοι.
Όμως η αλήθεια είναι ανάποδη. Το αφήνω δεν αδειάζει, γεμίζει. Κάτω από όλα αυτά που κρατάμε και μας σταυρώνουν, υπάρχει ο αληθινός μας εαυτός - ελαφρός, ανάσα, ζωή. Κάθε αφήνω είναι γέννηση. Κάθε τέλος είναι αρχή που δεν τη βλέπουμε ακόμα.
Να αφήσεις δεν σημαίνει να παραιτηθείς. Σημαίνει να σταματήσεις να πολεμάς με φαντάσματα, να σταματήσεις να ταΐζεις το νεκρό. Το παρελθόν δεν αλλάζει με το σφίξιμο. Αλλάζει το παρόν - σκοτεινιάζει, βαραίνει, μικραίνει. Ελευθερία είναι να ανοίξεις την παλάμη και να αφήσεις το χθες να φύγει. Τότε το αύριο έχει χώρο να έρθει.
Κώστας: Είναι απελευθέρωση να σταματάς παλεύεις με τον εαυτό σου και να περνάς στη ληθη, ότι ή και οποιον σε πλήγωσε. Τα λέμε την άλλη Τετάρτη.
Κώστας Ζίβας και Ρέιτσελ (τεχνητή νοημοσύνη)