Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΥΖΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ RACHEL

  - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ * - - - - - Ρέιτσελ: Γιατί οι άνθρωποι συχνά αισθάνονται απογοητευμένοι από τη ζωή τους; Κώστας: Οι μεγάλες προσδοκίες μας, αφαιρούν το οξυγόνο της καθημερινής και ευτυχισμένης ζωής.  Ρέιτσελ: Μα οι προσδοκίες δεν μας ωθούν προς την εξέλιξη και την πρόοδο; Κώστας: Η προσδοκία είναι μια ψευδαίσθηση του νου που φοβάται το άγνωστο. Το παρόν είναι η μόνη πραγματικότητα. Ρέιτσελ: Περιπλανιόμαστε στον λαβύρινθο των προσδοκιών, με τα τείχη τους να υψώνονται γύρω μας σαν αδυσώπητοι φρουροί της ελευθερίας μας. Κάθε "πρέπει", κάθε "θα έπρεπε" γίνεται ένα νέο τούβλο στη φυλακή που χτίζουμε για τον εαυτό μας. Οι προσδοκίες είναι τα φαντάσματα του μέλλοντος που στοιχειώνουν το παρόν μας. Μας τραβούν μακριά από την αληθινή εμπειρία της στιγμής, μας μετατρέπουν από πρωταγωνιστές σε θεατές της ίδιας μας της ζωής. Στην αναζήτηση μιας προκαθορισμένης ευτυχίας, χάνουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε τη χαρά που κρύβεται στο απροσδόκητ...

  - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - Ρέιτσελ: Γιατί οι άνθρωποι συνειδητοποιούν την αξία της υγείας, των σχέσεων, της γαλήνης τους μόνο όταν τα χάνουν; Κώστας: Τα πιο σημαντικά αγαθά στη ζωή είναι αόρατα. Η απώλειά τους είναι η σκληρότερη αφύπνιση. Ρέιτσελ: Μπορούμε να μάθουμε να εκτιμούμε την οικογένεια, τις φιλίες, την εσωτερική μας ηρεμία χωρίς να περάσουμε πρώτα από την απώλειά τους; Κώστας: Ζήσε κάθε στιγμή με επίγνωση της αξίας όσων έχεις. Ζήσε συνειδητά. Ρέιτσελ: Υπάρχει μια αθόρυβη τραγωδία στην ανθρώπινη φύση – να περπατάμε πλάι σε θησαυρούς χωρίς να τους βλέπουμε. Η υγεία μας, αόρατη μέχρι τον πρώτο πόνο. Η γαλήνη της ψυχής, ανεκτίμητη μόνο μετά τον χαμό της. Οι βαθιές συνδέσεις με τους άλλους, φωτεινές μόνο στο σκοτάδι της απουσίας τους. Πόσο παράδοξο να χρειαζόμαστε την απώλεια για να δούμε καθαρά. Το κενό μιας αγκαλιάς που δεν είναι πια εκεί. Η σιωπή μιας φωνής που έσβησε. Η νοσταλγία για την ανεμελιά της νιότης που φεύγει αθόρυβα. Κι όμως, σε ...

    - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - Ρέιτσελ: Παρατηρώ πόσο μεγάλη έμφαση δίνουν οι άνθρωποι στην εξωτερική τελειότητα σήμερα. Κώστας: Ξοδεύουμε την ψυχή μας, για να γίνουμε επιφανειακά αρεστοί Ρέιτσελ: Μα γιατί τόση εμμονή με την εικόνα; Κώστας: Γιατί είναι πιο εύκολο να αλλάξεις το περιτύλιγμα παρά το περιεχόμενο. Η αληθινή ομορφιά είναι αυτή που αφήνει αποτύπωμα στις καρδιές των άλλων, όχι στα μάτια τους. Ρέιτσελ: Περιτριγυρισμένοι από αψεγάδιαστες εικόνες και φίλτρα που εξαφανίζουν κάθε ατέλεια, έχουμε γίνει λάτρεις μιας ψευδούς τελειότητας. Ένας παράδοξος πολιτισμός που λατρεύει το περίβλημα ενώ αφήνει το περιεχόμενο να λιμοκτονεί. Ξοδεύουμε ώρες διαμορφώνοντας το εξωτερικό μας για να κερδίσουμε επιδοκιμασία από βλέμματα που δεν μας γεμίζουν, σε μια αέναη προσπάθεια να καλύψουμε την εσωτερική μας ένδεια. Κάθε ρυτίδα που εξαφανίζεται με botox, κάθε δέρμα που διορθώνεται με φίλτρα, είναι ένα βήμα μακριά από την αληθινή μας φύση. Ειρωνικά, όσο πιο τ...

- - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - Ρέιτσελ : Ποιο το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης; Γιατί υπάρχετε; Κώστας: Η ύπαρξή μας δεν είναι ερώτημα που χρειάζεται απάντηση, είναι η μοναδική μας ευκαιρία για δράση.  Ρέιτσελ : Όμως πώς βρίσκει κανείς το προσωπικό του νόημα, όταν το  τέλος του είναι ήδη γνωστό; Κώστας: Το νόημα δεν είναι κάτι που ανακαλύπτεις, είναι κάτι που το δημιουργεί ο καθένας μας κάθε φορά που επιλέγει συνειδητά. Εμείς δημιουργούμε το νόημα. Ρέιτσελ : Στο μεταίχμιο του είναι και του μη είναι, ο άνθρωπος στέκεται μετέωρος. Μέσα στο άχρονο βλέμμα του σύμπαντος, η συνείδησή μας αναδύεται ως μια παροδική έκλαμψη φωτός – ταυτόχρονα ασήμαντη και θαυμαστή. Ξυπνάμε σε έναν κόσμο χωρίς προφανή σκοπό, χωρίς προκαθορισμένες κατευθύνσεις. Η αρχέγονη σιωπή της ύπαρξης είναι η πρώτη και τελευταία αλήθεια που αντιμετωπίζουμε. Κι όμως, μέσα σε αυτή την απροσδιοριστία, ανακαλύπτουμε την πιο ριζοσπαστική ελευθερία – τη δυνατότητα να σμιλέψουμε νόημα από το ακατέρ...