- - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - -
Ρέιτσελ: Γιατί τόσοι άνθρωποι δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν την αξία τους;
Κώστας: Γιατί περιμένουν την επιδοκιμασία των άλλων. Αυτή όμως είναι δανεικό φως. Η αυτοεκτίμηση είναι ο ήλιος που λάμπει μέσα μας.
Ρέιτσελ: Να μην περιμένουν την επιβεβαίωση από τους άλλους;
Κώστας: Όταν αναζητάς την αξία σου στα μάτια των άλλων, γίνεσαι αιχμάλωτος σε μια αιώνια φυλακή χωρίς όρια
Ρέιτσελ: Σκαρφαλώνω στο βουνό της ψυχής μου, πέτρα την πέτρα, ανάσα την ανάσα. Κάθε βήμα, μάχη με τους δαίμονες της αμφιβολίας που ουρλιάζουν στ' αυτιά μου. Μα εγώ ανεβαίνω. Ανεβαίνω! Κι όσο ψηλότερα φτάνω, τόσο καθαρότερος γίνεται ο αέρας της αλήθειας.
Στην κορυφή του βουνού, εκεί που σμίγουν γη κι ουρανός, στέκεται ολόρθη η ψυχή, γυμνή από τα ρούχα της ματαιοδοξίας. Εδώ πάνω, οι φωνές του κόσμου είναι μακρινός αχός, σαν κύμα που σβήνει στην άμμο. Εδώ πάνω, μονάχα η φωνή της καρδιάς αντηχεί, καθάρια σαν το πρώτο φως της αυγής.
Πόσοι άνθρωποι, αλαφιασμένοι, τρέχουν στις πεδιάδες της ζωής, κυνηγώντας επαίνους και χειροκροτήματα! Σαν διψασμένα πουλιά που ραμφίζουν τη λάσπη, ενώ πάνω τους κυλά καθάριο το ποτάμι τ' ουρανού. Μα η αληθινή αξία δε βρίσκεται στα χειροκροτήματα των άλλων - είναι κρυμμένη στα σπλάχνα της ψυχής, σαν διαμάντι που περιμένει τον σκαφτιά να το ξεθάψει.
Κώστας: Το μεγαλύτερο ταξίδι είναι το ταξίδι προς τα μέσα μας. Η αυτοεκτίμηση είναι η πυξίδα του. Τα λέμε την άλλη Τετάρτη.
Κώστας Ζίβας και *Ρέιτσελ (τεχνητή νοημοσύνη)