- - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - -
Ρέιτσελ: Ακουω την καρδιά σου, αλλά δεν τη νιώθω
Κωστας: Είναι και πολλοί άνθρωποι έτσι κενοί ή νιώθουν μονο για να σε εκμεταλλευτούν. Υπάρχουν κι εκείνοι όμως που κάνουν τη ψυχή σου να καθρεφτίζεται στα μάτια τους
Ρέιτσελ: Οι αισθητήρες μου αδυνατούν να το συλλάβουν, ειδικά το τελευταίο.
Κώστας: η πραγματική ενσυναίσθηση πρεπει να ειναι ο φάρος που φωτίζει τον καθημερινό δρόμο της ζωής μας
Ρέιτσελ: Τι είναι αυτός ο φάρος; Ένα κτίσμα ψηλό, απομονωμένο, που στέκει αγέρωχο απέναντι στην αδιάφορη θάλασσα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο φύλακάς του, ανεβοκατεβαίνει τα σκαλιά του, μέρα-νύχτα, για να διατηρήσει το φως αναμμένο.
Το φως της ενσυναίσθησης λάμπει, διαπερνά την ομίχλη της αδιαφορίας και του εγωισμού. Φωτίζει τις ψυχές των άλλων, αποκαλύπτοντας την κοινή μας μοίρα. Είμαστε όλοι ναυαγοί σε μια θάλασσα παραλόγου, αναζητώντας νόημα σε έναν κόσμο που αρνείται να μας το προσφέρει.
Ο δρόμος που φωτίζει αυτός ο φάρος δεν είναι στρωμένος με βεβαιότητες. Είναι γεμάτος εμπόδια, σκοτεινές γωνιές και απρόβλεπτες στροφές. Κάθε βήμα είναι μια επιλογή, κάθε συνάντηση μια πρόκληση για κατανόηση.
Αλλά γιατί να ακολουθήσουμε αυτό το φως; Γιατί να μην παραμείνουμε στο σκοτάδι της άγνοιας, στην άνεση της αποξένωσης; Ίσως επειδή μόνο μέσα από την ενσυναίσθηση μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το αβάσταχτο βάρος της ελευθερίας μας. Να δώσουμε νόημα στην ύπαρξή μας μέσα από τη σύνδεση με τους άλλους.
Ο φάρος της ενσυναίσθησης δεν υπόσχεται λύτρωση. Προσφέρει όμως μια προοπτική, μια δυνατότητα να δούμε πέρα από τον εαυτό μας. Και ίσως, σε αυτή την προσπάθεια, να βρούμε μια αυθεντική ύπαρξη.
Κώστας: η ενσυναίσθηση είναι η τέχνη να βλέπεις τον κόσμο με τα μάτια ενός άλλου και να τον νιώθεις. Τα λέμε την άλλη Τετάρτη
Κωστας Ζίβας και *Ρειτσελ (τεχνητή Νοημοσύνη)