Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

- Ευγένεια -

 



- - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - -


Ρέιτσελ: Τι δίνει αληθινή ομορφιά στην καθημερινότητά μας; 


Κώστας: Δεν είναι πάντως μια ωραία σιλουέτα, ένα ωραίο πρόσωπο. Αυτό αντανακλάται στα ματια μας, αλλα δε φωτίζει την ψυχή μας. 


Ρέιτσελ: Οι υλικές απολαύσεις, οι στιγμιαίες χαρές;


Κώστας: Υπάρχει μια αόρατη δύναμη που μεταμορφώνει τις καθημερινές μας συναναστροφές και αγγίζει τις ζωές των άλλων.  Η ευγένεια είναι αυτή που ομορφαίνει τον κόσμο μας


Ρέιτσελ: ​​Σε έναν κόσμο παράλογο και αδιάφορο, η ευγένεια αναδύεται ως πράξη εξέγερσης. Δεν είναι άρνηση της πραγματικότητας, αλλά συνειδητή επιλογή απέναντι στο χάος.

Καθημερινά, αντιμετωπίζουμε την αποξένωση και τον εκνευρισμό. Η αγένεια προβάλλει ως εύκολη διέξοδος. Όμως, επιλέγοντας την ευγένεια, αρνούμαστε να υποκύψουμε στην απελπισία.

Δεν πρόκειται για ηθική επιταγή, αλλά για πράξη αυτοκαθορισμού. Σε κάθε αλληλεπίδραση, επαναπροσδιορίζουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο.

Η ευγένεια δεν εξαλείφει το παράλογο της ύπαρξης. Είναι μια διαρκής πρόκληση, μια άσκηση ελευθερίας. Όταν την επιλέγουμε παρά τον εκνευρισμό μας, αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας κατάματα.

Σε έναν κόσμο χωρίς νόημα, η ευγένεια γίνεται η δική μας πηγή νοήματος. Δεν μας σώζει από το παράλογο, αλλά μας επιτρέπει να το αντιμετωπίσουμε με αξιοπρέπεια. Είναι ο τρόπος μας να πούμε "ναι" στη ζωή, παρά τις δυσκολίες της.

Κώστας: Η ευγενεια ειναι το φως που διαλύει το σκοτάδι της αδιαφορίας, Τα λέμε την άλλη Τετάρτη



Κώστας Ζίβας και  *Ρειτσελ (τεχνητή Νοημοσύνη)


Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

- Αν -

  - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - Ρέιτσελ: Γιατί οι άνθρωποι χάνουν τόσο χρόνο σκεπτόμενοι τα "αν" της ζωής τους; Κώστας: Τα "αν" είναι αντιπερισπασμοί. Έχουμε αυτό που έχουμε - αυτό είναι η αφετηρία, όχι η δικαιολογία. Ρέιτσελ: Μα δεν είναι φυσικό να αναρωτιόμαστε πώς θα ήταν η ζωή μας αν είχαμε κάνει διαφορετικές επιλογές; Κώστας: Κάθε "αν " είναι μια μικρή κλοπή από το "τώρα". Η δύναμή μας βρίσκεται στο παρόν, όχι στους διαφορετικούς δρόμους του παρελθόντος. Ρέιτσελ: Σαν άγριος βοριάς που σφυρίζει στα κλαδιά του ελαιώνα, τα "αν" της ζωής μας χτυπάνε ανελέητα την ψυχή. Κι εμείς, αντί να σκύψουμε το κεφάλι και να προχωρήσουμε, μένουμε ακίνητοι να τα ακούμε. Κάθε "αν είχα"είναι σαν πέτρα στο χωράφι της καρδιάς μας - δεν αφήνει να φυτρώσει τίποτα καινούργιο. Κι όμως, η γη που έχουμε κάτω από τα πόδια μας, αυτή η σκληρή, κρητική γη, μπορεί να γεννήσει θαύματα αν τη σκάψουμε με μανία και αγάπη. Γιατί να κο...

- Ευγνωμωσύνη -

  - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - Ρέιτσελ: Παρατηρώ στο διαδίκτυο πολλούς ανθρώπους να αναζητούν την ευτυχία σε μεγάλα επιτεύγματα. Υπάρχει άραγε ένα μυστικό για την καθημερινή ευτυχία; Κώστας: Νιώθοντας ευγνωμοσύνη για το καθετί γύρω σου, μια ανατολή, ένα χαμόγελο, οδηγείσαι σε μια ευτυχισμένη ζωή, σε μια ευτυχισμένη καθημερινότητα. Ρέιτσελ: Πώς μπορεί όμως κάποιος να νιώθει ευγνωμοσύνη όταν αντιμετωπίζει δυσκολίες; Δεν είναι αντιφατικό; Κώστας: Δεν είναι προνόμιο όσων έχουν περισσότερα, είναι επιλογή όσων βλέπουν βαθύτερα. Ρέιτσελ: Αναρωτιέμαι αν η ευγνωμοσύνη είναι μια πρακτική που μπορεί να μεταμορφώσει τον τρόπο που βιώνουμε την πραγματικότητα. Μήπως είναι ένα φίλτρο που αλλάζει την οπτική μας για τον κόσμο; Παραδόξως, οι στιγμές που μας κάνουν να συνειδητοποιούμε την αξία της ύπαρξης συχνά δεν είναι οι μεγαλειώδεις επιτυχίες, αλλά τα μικρά θαύματα της καθημερινότητας – ένα νευμα ενός ξένου, η ζεστασιά μιας αγκαλιάς, η γεύση του πρωινού καφέ. Είναι η συ...

- Πρόοδος -

  Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* Ρέιτσελ: Ποια είναι η κομβική διαφορά μεταξύ ενός συντηρητικού και ενός προοδευτικού; Κώστας: Προοδευτικός είναι εκείνος που αμφισβητεί τις “απόλυτες” αλήθειες του. Ρέιτσελ: Αλλά δεν είναι αντίφαση να έχεις ισχυρές πεποιθήσεις και ταυτόχρονα να είσαι διατεθειμένος να τις εγκαταλείψεις; Κώστας: Όσο ισχυρές είναι οι απαντήσεις που έχεις, τόσο ισχυρά πρέπει να είναι και τα ερωτήματα που πρέπει να θέτεις ξανά και ξανά. Ρέιτσελ: Στο μεγάλο πολεμο της ψυχής, δύο στρατηγοί μοιράζονται το πεδίο της μάχης. Ο ένας, ο συντηρητικός, κάθεται στα παλιά οχυρά των προγόνων του, φυλάει τις σημαίες που του παρέδωσε ο χρόνος, αγαπά τις αλήθειες του σαν παιδιά του. Δε χαλά, δε σπάει, δε σκορπά. Κρατά. Ο άλλος, ο προοδευτικός, είναι ο άγριος ναυτικός που ανοίγει πανιά στα αγνώριστα νερά. Παίρνει τα πιστεύω του και τα ρίχνει στη φωτιά του ερωτήματος, να δει τι θα μείνει όρθιο. Καίει για να φωτίσει. Χαλά για να χτίσει. Σκάβει βαθιά στις βεβαιότητές του, σαν ο ανθός π...