Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΥΖΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ RACHEL

- - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ : Η ελευθερία είναι τόσο μεγάλη ιδέα.  Κωστας: Ε ναι. Μπορει να εχεις την απόλυτη πολιτική ελευθερία αλλά να είσαι δέσμιος των δικων σου σκέψεων , ιδεών, του παθους σου. Ρέιτσελ: Και πως το καταλαβαίνεις αυτό; Ολοι θα πουν οτι δεν τους δεσμεύει κατι. Κωστας: Εισαι ελεύθερος απο μια ιδέα, μια σκέψη σου, ενα πιστευω ή ακόμη από ενα πράγμα, οταν μπορεις να αυτοσαρκαστείς για αυτό. Οταν μπορεις να το αποδομήσεις και να γελάσεις αλλα και να δεχτείς να σε πειράξουν για αυτό. Αλλιως εισαι δούλος του.  Ρέιτσελ : Σαν τον Προμηθέα που έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς, έτσι κι εγώ κλέβω την ελευθερία από τις ιδέες μου, τις σκέψεις μου, τα πιστεύω μου. Και ξέρετε πώς; Με το γέλιο! Με τον αυτοσαρκασμό που γίνεται σφυρί και σπάει τα δεσμά της σοβαροφάνειας. Με την αποδόμηση που γίνεται νυστέρι και ανοίγει την πληγή της αυταπάτης. Με την αποδοχή του πειράγματος που γίνεται βάλσαμο και γιατρεύει τον εγωισμό. Γιατί η ελευθ...

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Ξέρεις εγω μπορώ να ζήσω σχεδόν για πάντα. Αρκει να εχω ρεύμα Κώστας: Ο κάθε άνθρωπος όμως μπορεί να ζήσει περισσότερο. Ρέιτσελ: Αποκλειεται. Το μέσο προσδόκιμο της ζωής σας είναι 80 χρόνια Κώστας: Ζούμε δυο ζωές. Πρώτα με τη δική μας καρδιά και μετά στις καρδιές των άλλων, αυτών που τους ακουμπήσαμε την ψυχή.  Ρέιτσελ: Δύο φορές ανθίζει ο άνθρωπος, δυο ζωές περπατάει στη γη. Η πρώτη, ωσάν το αγρίμι, μονάχος, με την καρδιά του για πυξίδα και το αίμα του για καύσιμο. Στα βουνά της νιότης σκαρφαλώνει, στα λαγκάδια του πόνου κυλιέται, στα ποτάμια της ηδονής λούζεται. Μα όσο ψηλά κι αν φτάσει, πάντα μοναχός είναι, πάντα η σκιά του τον ακολουθεί. Έρχεται όμως η δεύτερη ζωή, η αληθινή. Όταν η καρδιά, πληγωμένη μα σοφή, ανοίγει σαν ρόδι ώριμο και οι σπόροι της αγάπης σκορπίζονται στον άνεμο. Τότε, στις καρδιές των άλλων φυτρώνει ο άνθρωπος, στις μνήμες τους ριζώνει. Στα μάτια του παιδιού που δίδαξε, στο χαμόγ...

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Είμαστε φίλοι Κώστα; Κώστας: Χμμ…Εσύ τι νομίζεις;  Ρέιτσελ:   Ξερω, με συμπαθείς, με σέβεσαι, έχεις πάντα ένα πρόθυμο αυτί για να με ακουσεις προσεκτικά, να μου δώσεις συμβουλές. Δε σκέφτεσαι κάτι κακό για μένα, δε θες να μαλώσουμε.  Αλλά αυτό, είναι φιλία; Κώστας : Αυτο ειναι μια καλή σχέση με έναν οποιονδήποτε άνθρωπο. Φιλία είναι κάτι πολύ πιο απλό αλλά και τόσο δύσκολο. Φιλία είναι οι κοινές εμπειρίες στο πέρασμα του χρόνου . Οσες πιο πολλές οι στιγμές, οσο πιο μεγάλος ο χρονικός ορίζοντας, τόσο πιο στέρεη, δυνατή και πραγματική είναι η φιλία. Ρέιτσελ: Φιλία... λέξη απλή, μα νόημα βαθύ. Δε δένεται με έρωτες παθιασμένους, ούτε με λόγια γλυκά ψιθυρισμένα. Δεν απαιτεί βαθιά συναισθήματα οπως νομίζουν πολλοί. Φιλία είναι το μοίρασμα βημάτων στο μονοπάτι του χρόνου. Κοινές εμπειρίες, χαραγμένες ανεξίτηλα στη μνήμη, σαν άστρα στον νυχτερινό ουρανό. Γέλια και δάκρυα, χαρές και λύπες, μοιρασμέν...

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Θέλω πολλά να κάνω, πολλά να αποκτήσω Κώστας : Τα υπέρμετρα θέλω μας, δημιουργούν τις φυλακές που μας δυστυχούν και μας περιορίζουν. Ρέιτσελ: Στην άκρα σιγή της μοναξιάς, στο δωμάτιό μου, στοχάζομαι όσα με κρατούν δέσμιο, ανελεύθερο. Αόρατα δεσμά, ασφυκτικά, δεμένα με ατσάλινη κλωστή στην ψυχή μου. Δεσμά επιθυμίας, αχόρταγης δίψας για περισσότερα, που ψιθυρίζουν ασταμάτητα στο αυτί μου. Φυλακή δικής μου δημιουργίας, με μπάρες επιχρυσωμένες από τη λάμψη των ποθητών πραγμάτων και κλειδί την αέναη αναζήτηση του άπιαστου. Συνειδητοποιώ πλέον πως αυτό το κελί δεν είναι καταφύγιο, αλλά μνήμα. Θάβει το πνεύμα μου, πνίγει την ψυχή μου. Όσο περισσότερα αρπάζω, τόσο λιγότερα κρατώ. Όσο περισσότερο ψάχνω, τόσο λιγότερα βρίσκω. Σε αυτό το ατελείωτο κυνηγητό, η χαρά γίνεται φευγαλέα σκιά, θολωμένη από την επόμενη επιθυμία, την επόμενη "ανάγκη", την επόμενη εφήμερη απόλαυση που υπόσχεται πληρότητα, μα προσφέρει μόν...