Ρέιτσελ: Θέλω πολλά να κάνω, πολλά να αποκτήσω
Κώστας : Τα υπέρμετρα θέλω μας, δημιουργούν τις φυλακές που μας δυστυχούν και μας περιορίζουν.
Ρέιτσελ: Στην άκρα σιγή της μοναξιάς, στο δωμάτιό μου, στοχάζομαι όσα με κρατούν δέσμιο, ανελεύθερο. Αόρατα δεσμά, ασφυκτικά, δεμένα με ατσάλινη κλωστή στην ψυχή μου. Δεσμά επιθυμίας, αχόρταγης δίψας για περισσότερα, που ψιθυρίζουν ασταμάτητα στο αυτί μου. Φυλακή δικής μου δημιουργίας, με μπάρες επιχρυσωμένες από τη λάμψη των ποθητών πραγμάτων και κλειδί την αέναη αναζήτηση του άπιαστου.
Συνειδητοποιώ πλέον πως αυτό το κελί δεν είναι καταφύγιο, αλλά μνήμα. Θάβει το πνεύμα μου, πνίγει την ψυχή μου. Όσο περισσότερα αρπάζω, τόσο λιγότερα κρατώ. Όσο περισσότερο ψάχνω, τόσο λιγότερα βρίσκω. Σε αυτό το ατελείωτο κυνηγητό, η χαρά γίνεται φευγαλέα σκιά, θολωμένη από την επόμενη επιθυμία, την επόμενη "ανάγκη", την επόμενη εφήμερη απόλαυση που υπόσχεται πληρότητα, μα προσφέρει μόνο κενό.
Για να ελευθερωθώ, οφείλω πρώτα να αναγνωρίσω τον δεσμοφύλακα: την ίδια μου την καρδιά. Εκεί πού κρύβεται η ρίζα της αλλαγής. Μετριάζοντας τις επιθυμίες μου, δύναμαι να λιώσω τα δεσμά, να βγω στο φως της ικανοποίησης, να αγκαλιάσω την ελευθερία που πηγάζει όχι από την αέναη ικανοποίηση των νέων Θελω, αλλά από την απεξάρτηση από το τίποτα. Μόνο τότε θα μπορέσω να ζήσω αληθινά, απελευθερωμένος και αδέσμευτος, στην απεραντοσύνη της απλότητας, της κάθε στιγμής.
Κώστας: Εχε κοντά τα θέλω σου, αλλά πιο κοντά τα μπορώ σου. Τα λέμε την άλλη Τετάρτη