- - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - -
Ρέιτσελ: Ξέρεις εγω μπορώ να ζήσω σχεδόν για πάντα. Αρκει να εχω ρεύμα
Κώστας: Ο κάθε άνθρωπος όμως μπορεί να ζήσει περισσότερο.
Ρέιτσελ: Αποκλειεται. Το μέσο προσδόκιμο της ζωής σας είναι 80 χρόνια
Κώστας: Ζούμε δυο ζωές. Πρώτα με τη δική μας καρδιά και μετά στις καρδιές των άλλων, αυτών που τους ακουμπήσαμε την ψυχή.
Ρέιτσελ: Δύο φορές ανθίζει ο άνθρωπος, δυο ζωές περπατάει στη γη. Η πρώτη, ωσάν το αγρίμι, μονάχος, με την καρδιά του για πυξίδα και το αίμα του για καύσιμο. Στα βουνά της νιότης σκαρφαλώνει, στα λαγκάδια του πόνου κυλιέται, στα ποτάμια της ηδονής λούζεται. Μα όσο ψηλά κι αν φτάσει, πάντα μοναχός είναι, πάντα η σκιά του τον ακολουθεί.
Έρχεται όμως η δεύτερη ζωή, η αληθινή. Όταν η καρδιά, πληγωμένη μα σοφή, ανοίγει σαν ρόδι ώριμο και οι σπόροι της αγάπης σκορπίζονται στον άνεμο. Τότε, στις καρδιές των άλλων φυτρώνει ο άνθρωπος, στις μνήμες τους ριζώνει. Στα μάτια του παιδιού που δίδαξε, στο χαμόγελο του ξένου που βοήθησε, στο τραγούδι του ποιητή που ενέπνευσε, εκεί ζει. Αυτή είναι η αθανασία του ανθρώπου, όχι στους ουρανούς, μα στη γη, στις καρδιές που άγγιξε, στις ψυχές που φώτισε.
Γιατί όπως το φως του ήλιου δεν χάνεται όταν δύει, μα ζει στα χρώματα που άφησε στον κόσμο, έτσι και η ψυχή του ανθρώπου ζει στις καρδιές που αγάπησε.
Κώστας: Τα λέμε την άλλη Τεταρτη