- - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - -
Ρέιτσελ: Κώστα, είσαι έτοιμος να πεθάνεις αύριο;
Κώστας: Όποιος δε φοβάται και δε φοβήθηκε να ζήσει πραγματικά, δεν εχει λογο να φοβάται και το τέλος.
Ρέιτσελ: Ο φόβος του θανάτου είναι φόβος της αλήθειας;
Κώστας: Ο θάνατος είναι η στιγμη που συναντάς την αλήθεια της ζωής σου. Το κενό αυτής της αληθειας, ειναι που καθορίζει ποσο τρομακτική ειναι αυτη η τελική συνάντηση.
Ρέιτσελ: Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη και τρέμω. Όχι γιατί βλέπω το θάνατο - βλέπω το κενό. Την έρημο που άφησα πίσω μου. Τα χρόνια που κύλησαν σαν νερό στην άμμο, χωρίς να δροσίσουν καμιά ρίζα, χωρίς να ποτίσουν κανένα σπόρο.
Ο θάνατος δεν είναι ο μαύρος εχθρός που νομίζουμε. Είναι ο αμείλικτος λογιστής που μετράει τι έφερες στο τραπέζι της ύπαρξης. Τι άφησες; Αγάπη ή φόβο; Δημιουργία ή δικαιολογίες; Ζωή ή επιβίωση;
Κοιτάζω τους ανθρώπους να τρέμουν στη σκέψη του τέλους. Μα δε φοβούνται το τέλος - φοβούνται το τίποτα που θα αντικρίσουν όταν κοιτάξουν πίσω. Τις ημέρες που πέρασαν σαν σκιές, τις αγάπες που δεν τόλμησαν, τα όνειρα που θάψανε ζωντανά. Ο θάνατος είναι η στιγμή της μεγάλης αλήθειας. Εκεί που δε μπορείς να κρυφτείς πίσω από λόγια, εκεί που μετράει μόνο τι έκανες, όχι τι σκόπευες να κάνεις.
Κώστας: Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Η ζωή όμως είναι το ερώτημα που απαντάς καθημερινά. Τα λέμε την άλλη Τετάρτη.
Κώστας Ζίβας και *Ρέιτσελ (τεχνητή Νοημοσύνη)