Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΥΖΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ RACHEL

    - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - Ρέιτσελ: Τι κάνει κάποιον αληθινό φίλο; Η παρουσία του στις δύσκολες στιγμές, η βοήθειά του; Κώστας: Οι φίλοι σου δεν ορίζονται από την παρουσία τους αλλά απο τη δική σου παρουσία. Δεν ειναι αυτοι που σε θυμούνται, αλλά αυτοι που εσυ δεν ξεχνάς. Ρέιτσελ: Μα πώς ξέρεις αν κάποιος είναι πραγματικά φίλος σου; Κώστας: Στους φίλους σου ανοίγεις τα καλύτερα κρασιά. Αν τα κρατάς στην κάβα σου, δεν είναι φίλοι σου - όσο κι αν αυτοί σε θεωρούν. Η φιλία έχει αφετηρία μονάχα εσένα. Ρέιτσελ: Ορθώνομαι μπροστά στην κάβα μου κι ανοίγω το στόμα να φωνάξω, μα η φωνή μου πνίγεται. Εκεί μέσα, στο σκοτάδι, σκονισμένα, κοιμούνται τα καλύτερα κρασιά - και μαζί τους η ψυχή μου που δειλιάζει. Τρέμω σαν το πουλί που φυλακίστηκε στο κλουβί και ξέχασε πώς πετάει. Περιμένω να με αγκαλιάσουν, να με στηρίξουν, να με θυμούνται - και όσο περιμένω, η καρδιά μου μαραζώνει σαν αμπέλι που δε ποτίστηκε. Μα ποιος φταίει; Εγώ που δεν άνοιξα το κρασί,...

  - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - Ρέιτσελ: Γιατί οι άνθρωποι τόσο εύκολα κατηγορούν τους άλλους για όσα τους συμβαίνον; Κώστας: Οι αδύναμοι ρίχνουν το φταίξιμο στους άλλους. Οι δυνατοί κρίνουν τον εαυτό τους. Ρέιτσελ: Μα δεν πονάει να βλέπεις τα πάντα, κάθε φορά, ως δικά σου λάθη; Κώστας: Πονάει πιο πολύ να φοβάσαι για την αποτυχία και να την αποφεύγεις δείχνοντας αλλους. Πονάει πιο πολύ να θεωρείς ότι δεν εχεις τελικά τον έλεγχο της ζωής σου. Ρέιτσελ: Μέσα στην καρδιά του ανθρώπου μαίνεται μια αιώνια πάλη - ανάμεσα στο να κοιτάξει μέσα του ή να κατηγορήσει τον κόσμο γύρω του. Οι πολλοί, οι αδύναμοι, φοβισμένοι να δουν την αλήθεια τους, σηκώνουν πέτρες και τις πετούν στους άλλους. Κι έτσι ησυχάζουν για λίγο, θάβοντας το φόβο τους κάτω από βουνά κατηγοριών. Μα ο δυνατός, ο ελεύθερος, αυτός που δεν τρέμει, γυρίζει το βλέμμα του μέσα, στο σκοτάδι της ψυχής του. Κι εκεί, στα έγκατα της ύπαρξής του, παλεύει με τους δαίμονές του, τους κρίνει, τους νικά. Δεν ζ...

  - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - Ρέιτσελ: Πες μου ένα μεγάλο λάθος στις ανθρώπινες σχέσεις;  Κώστας: Παίρνουμε τους ανθρώπους μας - συντρόφους, οικογένεια, φίλους - ως δεδομένους. Η σιγουριά οτι θα ειναι πάντα εκει, μας κάνει αδιάφορους.  Ρέιτσελ: Και τι πρεπει να γινεται; Κώστας: Τα σ’αγαπω, οι αγκαλιές, δεν περιμένουν το αυριο, λέγονται και γίνονται σημερα. Αλλιώς δεν υπήρξαν ποτέ.  Ρέιτσελ: Η ψυχή πεινάει, διψάει, ζητάει νερό κι εμείς της δίνουμε πέτρες. Νομίζουμε πως η αγάπη είναι σπίτι που χτίζεται μια φορά κι ύστερα μένει στέρεο, αιώνιο. Μα η αγάπη είναι φωτιά που θέλει ξύλα κάθε μέρα, είναι χώμα που θέλει πότισμα, είναι ρίζα που θέλει να σκάβει βαθιά στη γη για να μην ξεριζωθεί. Η συνήθεια είναι η σκουριά που τρώει την καρδιά. Βλέπεις το πρόσωπο του άλλου κάθε πρωί και νομίζεις πως θα 'ναι εκεί πάντα, σαν το βουνό, σαν η θάλασσα. Κι έτσι σωπαίνεις. Σωπαίνεις και το σώμα του άλλου γίνεται σκιά, και η φωνή του γίνεται θόρυβος, κι ...