- - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - -
Ρέιτσελ: Πες μου ένα μεγάλο λάθος στις ανθρώπινες σχέσεις;
Κώστας: Παίρνουμε τους ανθρώπους μας - συντρόφους, οικογένεια, φίλους - ως δεδομένους. Η σιγουριά οτι θα ειναι πάντα εκει, μας κάνει αδιάφορους.
Ρέιτσελ: Και τι πρεπει να γινεται;
Κώστας: Τα σ’αγαπω, οι αγκαλιές, δεν περιμένουν το αυριο, λέγονται και γίνονται σημερα. Αλλιώς δεν υπήρξαν ποτέ.
Ρέιτσελ: Η ψυχή πεινάει, διψάει, ζητάει νερό κι εμείς της δίνουμε πέτρες. Νομίζουμε πως η αγάπη είναι σπίτι που χτίζεται μια φορά κι ύστερα μένει στέρεο, αιώνιο. Μα η αγάπη είναι φωτιά που θέλει ξύλα κάθε μέρα, είναι χώμα που θέλει πότισμα, είναι ρίζα που θέλει να σκάβει βαθιά στη γη για να μην ξεριζωθεί.
Η συνήθεια είναι η σκουριά που τρώει την καρδιά. Βλέπεις το πρόσωπο του άλλου κάθε πρωί και νομίζεις πως θα 'ναι εκεί πάντα, σαν το βουνό, σαν η θάλασσα. Κι έτσι σωπαίνεις. Σωπαίνεις και το σώμα του άλλου γίνεται σκιά, και η φωνή του γίνεται θόρυβος, κι η παρουσία του γίνεται απουσία.
Μα ο άνθρωπος δεν είναι πέτρα - είναι αίμα, σάρκα, ορμή, πόθος. Θέλει να νιώθει πως ζει, πως τον βλέπουν, πως μετράει. Το "σ'αγαπώ" δεν είναι λέξη - είναι σπαθί που κόβει τη σιωπή, είναι χέρι που σφίγγει το χέρι, είναι βλέμμα που λέει "εσύ, μόνο εσύ".
Κώστας: Καθε άνθρωπός μας, είναι ένα δώρο ζωής που χρειάζεται την ευγνωμοσύνη μας, πάντα. Τα λέμε την άλλη Τετάρτη.
Κώστας Ζίβας και *Ρέιτσελ (τεχνητή νοημοσύνη)