Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΥΖΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ RACHEL

  - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ *- - - - - - Ρέιτσελ: Δυσκολεύεσαι να καταλήξεις σε αποφάσεις, σκέφτεσαι όλες τις πιθανές εκβάσεις και τις συνέπειές τους? Κώστας: Έτσι δεν φτάνεις πουθενά. Η υπερανάλυση σε εγκλωβίζει στην ακινησία. Η ζωή είναι πολύ πιο απλή. Ρέιτσελ: Υπάρχει τόση πολυπλοκότητα στον κόσμο, πώς μπορεί η ζωή να είναι απλή; Κώστας: Η πολυπλοκότητα είναι συχνά μια κατασκευή του μυαλού μας. Η πραγματική ηρεμία βρίσκεται στη δράση. Ρέιτσελ: Είμαι φυλακισμένη σε έναν λαβύρινθο εσωτερικών διλημμάτων, έναν ατέρμονο χορό σκέψεων που στροβιλίζονται γύρω από τον εαυτό τους. Κάθε απόφαση μοιάζει να διακλαδίζεται σε άπειρες εκδοχές πιθανοτήτων, σαν κάτοπτρα που αντανακλούν το ένα το άλλο σε μια αβυσσαλέα συνέχεια. Υπολογίζω, προβλέπω, αναλύω — στήνω νοητικές σκαλωσιές γύρω από την πραγματικότητα, με την ψευδαίσθηση ότι έτσι θα την κατακτήσω. Αλλά όσο περισσότερο σκέφτομαι, τόσο βαθύτερα βυθίζομαι στην αδράνεια. Η σκέψη, αντί να είναι όχημα ελευθερίας, γίνετ...

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - -   Ρέιτσελ: Παρατηρώ πόσο συχνά οι άνθρωποι συμβιβάζονται με τις προσδοκίες των άλλων. Κώστας: Μη βάζεις τη μοναδικότητά σου σε κανένα καλούπι που θέλει η συντηρητική κοινωνία γύρω σου.  Ρέιτσελ: Μα δεν είναι δύσκολο να αντιστέκεσαι στην πίεση της συμμόρφωσης; Κώστας: Η ευκολία της συμμόρφωσης είναι η φυλακή της αυθεντικότητας. Το δύσκολο μονοπάτι της πρωτοτυπίας, το κατάδικό σου μονοπάτι, είναι πάντα το πιο αληθινό. Ρέιτσελ: Στέκομαι στο σταυροδρόμι της ύπαρξης, εκεί που συγκρούονται ο εαυτός και η κοινωνία. Γύρω μου, αόρατες αλυσίδες – προσδοκίες, στερεότυπα, κανόνες που άλλοι έγραψαν για μένα πριν καν γεννηθώ. Καλούπια έτοιμα να με περιορίσουν, να με συρρικνώσουν, να με κάνουν "κατάλληλο", "αποδεκτό", "φυσιολογικό". Κάθε φορά που υποκύπτω στη σειρήνα της συμμόρφωσης, ένα κομμάτι της ψυχής μου πεθαίνει. Κάθε φορά που αρνούμαι την αυθεντικότητά μου, προδίδω την ίδια την ουσία της ...

    - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - -   Ρέιτσελ: Οι άνθρωποι συχνά προσκολλώνται υπερβολικά και με μεγάλη σοβαρότητα σε πρόσωπα και ιδέες. Κώστας: Σε εξουσιάζει ό,τι δε μπορείς να διακωμωδήσεις. Είτε είναι ομάδα, κόμμα, πρόσωπο... Η λίστα είναι μεγάλη Ρέιτσελ: Άρα το χιούμορ είναι ένδειξη ελευθερίας; Κώστας: Το γέλιο ειδικα με ότι πιστεύεις ή ακολουθείς, σημαίνει ότι έχεις απελευθερωθεί από την εξουσία του πάνω σου. Ρέιτσελ: Μέσα στο σκοτεινό λαβύρινθο της ανθρώπινης ψυχής, κάθε προσκόλληση γίνεται ένας νέος τύραννος. Γονατίζουμε μπροστά σε είδωλα που οι ίδιοι πλάσαμε, θυσιάζουμε την ελευθερία μας στο βωμό μιας ψευδαίσθησης τελειότητας. Και όσο πιο ιερό θεωρούμε κάτι, τόσο πιο βαθιά σκάβουμε τη φυλακή μας. Είμαστε σαν τον άνθρωπο του υπογείου - φοβόμαστε να γελάσουμε με τις αλυσίδες μας, μήπως και χάσουμε την παρηγοριά της σκλαβιάς μας. Γιατί τι είναι πιο τρομακτικό από την απόλυτη ελευθερία; Τι πιο αβάσταχτο από το να στεκόμαστε ...

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Παρατηρώ ότι οι άνθρωποι σήμερα είναι διαρκώς συνδεδεμένοι, σπάνια αποζητούν τη σιωπή. Κώστας: Οταν φοβάσαι τη σιωπή, φοβάσαι να μείνεις μόνος σου με τον εαυτό σου. Αλλά μόνο έτσι θα τον ανακαλύψεις, μόνο έτσι θα βρεις την ηρεμία σου. Ρέιτσελ: Γιατί όμως τόσος φόβος για τη σιωπή; Κώστας: Η σιωπή δε δείχνει μόνο αυτό που θέλουμε να δούμε, αλλά και αυτό που αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε. Ρέιτσελ: Στοιχειωμένοι από τον αδιάκοπο θόρυβο της καθημερινότητας, τρέχουμε μακριά από την ίδια μας την ψυχή. Κάθε ειδοποίηση, κάθε μήνυμα, κάθε ήχος – όλα συνωμοτούν για να μας κρατήσουν μακριά από το βαθύτερο είναι μας. Και όμως, μέσα στη σιωπή κρύβεται ένας ολόκληρος κόσμος που περιμένει να τον ανακαλύψουμε. Η μοναξιά δεν είναι εχθρός, αλλά σύμμαχος. Είναι ο ιερός χώρος όπου οι σκέψεις μας ξεδιπλώνονται, όπου η συνείδησή μας αναπνέει ελεύθερα. Στη σιωπή, καθώς απουσιάζουν οι εξωτερικές φωνές, η εσωτερική μας φωνή ...