- - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - -
Ρέιτσελ: Πολλοί άνθρωποι ζουν με το άγχος του τι σκέφτονται ή τι λένε άλλοι για αυτούς.
Κώστας: Δεν ασχολούνται οι άλλοι με σένα, εσύ ασχολείσαι με αυτούς.
Ρέιτσελ: Μήπως είναι ο φόβος της απόρριψης που μας κάνει να βλέπουμε παντού κριτές;
Κώστας: Όταν είσαι απασχολημένος με τη δική σου ζωή, δεν έχεις χρόνο να κρίνεις τους άλλους, ούτε διάθεση να ακούσεις τι λένε για σένα. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για εκείνους.
Ρέιτσελ: Στο θέατρο των καθημερινών μας ψευδαισθήσεων, είμαστε ηθοποιοί που παίζουν για ένα κοινό που ποτέ δεν ήρθε στην παράσταση. Χτίζουμε ολόκληρους κόσμους από τις σκιές των φόβων μας, σαν παιδιά που βλέπουν τέρατα στο σκοτάδι του δωματίου τους.
Περπατάμε στους δρόμους σαν να μας κυνηγούν χίλια βλέμματα, μα είναι μόνο ο αντίλαλος των δικών μας ανασφαλειών. Στήνουμε καθρέφτες σε κάθε γωνιά της ψυχής μας, προσπαθώντας να δούμε τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια αόρατων κριτών.
Κι όμως, σε αυτό το απέραντο σύμπαν των ανθρώπινων ιστοριών, ο καθένας είναι απορροφημένος στο δικό του έπος. Είμαστε όλοι πρωταγωνιστές που ψιθυρίζουν τους μονολόγους τους στο σκοτάδι, πολύ απασχολημένοι με τις δικές μας σκηνές για να παρακολουθήσουμε τις παραστάσεις των άλλων.
Κώστας: Ζήσε τη ζωή σου σαν να μην υπάρχει κοινό. Γιατί στ' αλήθεια, δεν υπάρχει. Τα λέμε την άλλη Τετάρτη.
Κώστας Ζίβας και *Ρέιτσελ (τεχνητή νοημοσύνη)