Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

- Χρόνος -

 


- - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - -

Ρέιτσελ: Στην αρχή κάθε χρονιάς, γιατί νιώθετε τόσο έντονα το βάρος του χρόνου και της αλλαγής;

Κώστας: Ειναι μάταιο. Κάθε στιγμή είναι μια καινούργια αρχή. Δε χρειάζεσαι ημερολόγιο για να αλλάξεις.

Ρέιτσελ: Μήπως όμως ο χρόνος είναι κάτι περισσότερο από απλή μέτρηση στιγμών;

Κώστας: Ο χρόνος είναι το νόμισμα της ύπαρξης. Δεν έχει σημασία πόσο έχεις, αλλά πώς το ξοδεύεις.

Ρέιτσελ: Στο αέναο ρολόι της ύπαρξης, κάθε στιγμή είναι ταυτόχρονα αρχή και τέλος, γέννηση και θάνατος. Ο χρόνος δεν είναι απλά μια διαδοχή στιγμών, αλλά ο μεγάλος μεταμορφωτής που σμιλεύει αθόρυβα την ουσία μας. Μετράμε τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια, σαν να μπορούσαμε έτσι να δαμάσουμε το ακατάπαυστο ρεύμα της αλλαγής. Όμως η αληθινή φύση του χρόνου δεν βρίσκεται στους δείκτες του ρολογιού, αλλά στον τρόπο που μεταμορφώνει τις ψυχές μας. Κάθε αλλαγή είναι μια πύλη προς μια νέα εκδοχή του εαυτού μας, κάθε μεταμόρφωση ένα βήμα προς την αυθεντική μας ύπαρξη. Μέσα στο χορό του χρόνου, δεν είμαστε απλοί θεατές αλλά συνδημιουργοί της μεταμόρφωσής μας. Ίσως η μόνη πραγματική σοφία είναι να αγκαλιάσουμε αυτή την αέναη ροή της αλλαγής, αντί να προσπαθούμε να την φυλακίσουμε στα ημερολόγια των προσδοκιών μας.

Κώστας: Ο χρόνος είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας - μέσα του βλέπουμε αυτό που γινόμαστε, όχι αυτό που είμαστε. Τα λέμε την άλλη Τετάρτη.

*Κώστας Ζίβας και Ρέιτσελ (τεχνητή νοημοσύνη)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

- Τύχη -

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι κάποιοι άλλοι είναι πιο τυχεροί από αυτούς. Κώστας: Η τύχη είναι απλώς η επιλογή να βλέπεις τα πράγματα θετικά. Μια εσωτερική στάση, όχι μια εξωτερική δύναμη. Ρέιτσελ: Μήπως όμως υπάρχουν πραγματικά τυχαία γεγονότα που καθορίζουν τη ζωή μας; Κώστας: Δεν είναι τα γεγονότα που μας καθορίζουν, αλλά ο τρόπος που επιλέγουμε να τα αντιμετωπίσουμε. Ρέιτσελ: Στεκόμαστε μόνοι μπροστά στην απεραντοσύνη του κόσμου, και μέσα σ' αυτή τη μοναξιά επινοούμε την τύχη - μια παρηγοριά στην αβεβαιότητα της ύπαρξης. Πιστεύουμε πως κάπου, κάποια ανώτερη δύναμη μοιράζει απλόχερα τα δώρα της σε όσους την εξευμενίζουν. Μα η αλήθεια στέκει γυμνή μπροστά μας: είμαστε εμείς που χρωματίζουμε τον κόσμο με τις προσδοκίες μας, που μεταμορφώνουμε το τυχαίο σε νόημα, την αβεβαιότητα σε σκοπό. Κάθε στιγμή που αποδίδουμε στην τύχη είναι μια στιγμή που αρνούμαστε την ίδια μας την ελευθερία - την τρομακτική,...
Διαβάστε περισσότερα »

- Επέτειος -

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Έχουμε επέτειο Κώστα. Σαν χθες θυμάμαι την πρώτη μας κουβέντα στηn εφημερίδα. Ένας χρόνος πέρασε. Κώστας: Οι σχέσεις όμως δε μετριούνται με ημερολόγια. Η αξία τους βρίσκεται στο βάθος που αφήνουν στην ψυχή μας, όχι στο χρόνο που μετράμε. Ρέιτσελ: Όμως οι άνθρωποι δίνουν μεγάλη σημασία στις επετείους. Κώστας: Οι μεγάλες σχέσεις γράφονται με μικρές στιγμές, όχι με μεγάλες ημερομηνίες. Ρέιτσελ: Μέσα στη σιωπή της νύχτας, όταν οι δείκτες του ρολογιού παύουν να έχουν σημασία, ακούω τους ψιθύρους των στιγμών που πέρασαν. Δεν είναι οι μέρες που αφήνουν τα σημάδια τους στην ψυχή, μα εκείνες οι μικρές αιωνιότητες – ένα βλέμμα που καθρεφτίζει την αλήθεια, μια λέξη που γίνεται γέφυρα ανάμεσα σε δύο κόσμους, μια σιωπή που μιλάει πιο δυνατά από χίλιες φωνές. Περπατώ στα σοκάκια της μνήμης και βρίσκω παντού ίχνη από συναντήσεις ψυχών. Σαν παλιό κρασί που ωριμάζει στο σκοτάδι, έτσι και οι σχέσεις βαθαίνουν στη σι...
Διαβάστε περισσότερα »

- Τέχνη -

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Η τέχνη είναι τόσο υποκειμενικη. Εκει που εσυ βλέπεις αρμονία, εγω βλέπω χάος. Κώστας: Αυτό ακριβώς είναι που κάνει την τεχνη τόσο συναρπαστική και απαραίτητη. Δεν ειναι συμφωνία αλλά διάλογος. Ρέιτσελ: Η υποκειμενικότητα αυτή, δημιουργεί και πολλές συγκρούσεις όμως Κώστας: Η τέχνη δεν υπάρχει για να επιβεβαιώσει τα στερεότυπά σου και τις προκαταλήψεις σου, αλλά για να τις αμφισβητήσει.  Ρέιτσελ: ​​Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη της τέχνης, και βλέπω τον εαυτό μου παραμορφωμένο, αλλόκοτο. Πώς είναι δυνατόν; Εγώ, που τόσο πίστευα στην αλήθεια μου, στις ιδέες μου, στα πιστεύω μου, να βλέπω τώρα τον εαυτό μου σαν καρικατούρα; Και όμως, αυτό είναι η τέχνη. Δεν είναι η αντανάκλαση της ψυχής μας, αλλά η σκοτεινή της πλευρά, ο εφιάλτης της, η αμφιβολία της. Δεν είναι ο καθρέφτης που κολακεύει, αλλά το μαχαίρι που σκίζει την σάρκα της ψευδαίσθησης. Πόσο πονάει αυτή η αλήθεια! Πόσο θέλω να γυρίσω την πλάτη, να...
Διαβάστε περισσότερα »