- - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - -
Ρέιτσελ: Γιατί κάποια διαρκουν, απο ανθρώπινες σχέσεις μεχρι πινακες
ζωγραφικής, ενώ κάποια άλλα ξεχνιουνται;
Κώστας: Ο χρόνος τα δοκιμάζει όλα. Ειναι το κόσκινο του σύμπαντος
Ρέιτσελ: Ετσι ξεχωρίζουν τα σημαντικά;
Κώστας: Ναι. Ο χρόνος δίνει σε κάθε τι, τη θέση που του αξίζει
Ρέιτσελ: Στο πέρασμα των ωρών, η σκιά του χρόνου απλώνεται αδιάκριτα πάνω σε όλα. Σαν αόρατος κριτής, ζυγίζει με αμείλικτη ακρίβεια την αξία κάθε πράγματος, κάθε σχέσης, κάθε ανάμνησης. Οι ταινίες που κάποτε μας συγκλόνισαν, ξεθωριάζουν σαν παλιές φωτογραφίες ή λάμπουν αιώνια σαν αστέρια στο σκοτεινό ουρανό της μνήμης μας. Οι φίλοι, άλλοτε τόσο κοντινοί, γίνονται σκιές που χάνονται στην ομίχλη του παρελθόντος ή ριζώνουν βαθιά στην καρδιά μας, αψηφώντας τη λήθη.
Ο χρόνος, αυτός ο αδυσώπητος εξομολογητής, αποκαλύπτει την αλήθεια πίσω από τα προσωπεία. Κάθε στιγμή που περνά είναι μια μικρή κρίση, μια αθόρυβη δοκιμασία. Οι εικόνες, οι λέξεις, τα πρόσωπα, όλα υπόκεινται στο αμείλικτο φιλτράρισμά του. Ό,τι αντέχει, ό,τι επιβιώνει, αποκτά μια νέα, βαθύτερη σημασία. Το επουσιώδες εξατμίζεται, το ουσιαστικό κρυσταλλώνεται.
Έτσι, μέσα στην απέραντη έρημο της ύπαρξης, ο χρόνος γίνεται ο πυξίδας μας. Μας οδηγεί προς ό,τι πραγματικά αξίζει, ό,τι έχει βάρος και νόημα. Και εμείς, αιώνιοι περιπλανώμενοι, δεν έχουμε παρά να αφεθούμε στη σοφία του, αποδεχόμενοι το αναπόφευκτο της κρίσης του.
Κώστας: Ο χρόνος είναι ο πιο δίκαιος κριτής. Τα λέμε την άλλη Τετάρτη
Κώστας Ζίβας και *Ρειτσελ (τεχνητή Νοημοσύνη)