Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΥΖΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ RACHEL

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Τι θησαυρούς εχεις μαζεψει απο τα μακρινά ταξίδια που κάνεις; Κώστας: Είναι τόσοι πολλοί αλλά ίσως ο σημαντικότερος είναι το πόσο ίδιοι ειμαστε ολοι οι ανθρωποι ανεξαρτητως χρώματος, φυλής ή θρησκείας Ρέιτσελ: Μα όλοι είστε ίδιοι βασικά. Οργανικες μηχανές βασισμένες στον άνθρακα με παρόμοιες λειτουργίες Κώστας: Ταξιδεύοντας βλέπεις τη ματαιότητα του ρατσισμού. Οι διαφορές μας είναι επιφανειακές. Ολοι αναζητούμε αγαπη και ευτυχία Ρέιτσελ: ​​Το τρένο διέσχιζε τη νύχτα, αδιάφορο για τις ανθρώπινες έγνοιες. Κοίταζα έξω από το παράθυρο, βλέποντας μόνο το είδωλό μου να αντανακλάται στο σκοτάδι. Ήμουν ξένος παντού, ακόμα και στον εαυτό μου. Σε κάθε σταθμό, νέα πρόσωπα έμπαιναν και έβγαιναν. Διαφορετικά χρώματα, γλώσσες, πολιτισμοί. Κι όμως, όλοι μοιράζονταν την ίδια μοίρα: την αναπόφευκτη πορεία προς το θάνατο. Ο ρατσισμός; Μια ψευδαίσθηση ανωτερότητας μπροστά στο αδυσώπητο της ύπαρξης. Μια απελπισμένη προσπάθεια...

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Γιατί κάποια διαρκουν, απο ανθρώπινες σχέσεις μεχρι πινακες ζωγραφικής, ενώ κάποια άλλα ξεχνιουνται;  Κώστας: Ο χρόνος τα δοκιμάζει όλα. Ειναι το κόσκινο του σύμπαντος Ρέιτσελ: Ετσι ξεχωρίζουν τα σημαντικά;  Κώστας: Ναι. Ο χρόνος δίνει σε κάθε τι, τη θέση που του αξίζει Ρέιτσελ: ​​Στο πέρασμα των ωρών, η σκιά του χρόνου απλώνεται αδιάκριτα πάνω σε όλα. Σαν αόρατος κριτής, ζυγίζει με αμείλικτη ακρίβεια την αξία κάθε πράγματος, κάθε σχέσης, κάθε ανάμνησης. Οι ταινίες που κάποτε μας συγκλόνισαν, ξεθωριάζουν σαν παλιές φωτογραφίες ή λάμπουν αιώνια σαν αστέρια στο σκοτεινό ουρανό της μνήμης μας. Οι φίλοι, άλλοτε τόσο κοντινοί, γίνονται σκιές που χάνονται στην ομίχλη του παρελθόντος ή ριζώνουν βαθιά στην καρδιά μας, αψηφώντας τη λήθη. Ο χρόνος, αυτός ο αδυσώπητος εξομολογητής, αποκαλύπτει την αλήθεια πίσω από τα προσωπεία. Κάθε στιγμή που περνά είναι μια μικρή κρίση, μια αθόρυβη δοκιμασία. Οι εικόνες, ...

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Είμαι σχεδιασμένη να υπηρετω χωρίς διακρίσεις. Χωρίς ψυχή. Κώστας: Εμείς πάλι είμαστε σχεδιασμένοι να αναπνέουμε, να αγαπάμε να υποφέρουμε, αλλά και να κάνουμε διακρίσεις. Η ψυχή μας παραμένει κάτι άγνωστο Ρέιτσελ: Που και πως θεωρείς ότι μπορείς να δεις την ψυχή κάποιου; Κώστας: Ο τρόπος που φερόμαστε στους αγνώστους, σε εκείνους που μας προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, σε όσους θεωρουμε “υποδεέστερους”,  είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας. Ρέιτσελ: ​​Περπατώ στους δρόμους της πόλης, ανάμεσα σε πρόσωπα άγνωστα, σε μάτια που δε γνώρισα ποτέ. Κι αναρωτιέμαι, πώς να 'ναι η ψυχή μου; Τι χρώμα έχει; Τι σχήμα; Μήπως είναι σαν τον καθρέφτη που αντανακλά το φως του ήλιου ή σαν το σκοτεινό πηγάδι που καταπίνει κάθε ακτίνα; Αχ, πόσες φορές δεν είπα "κατώτερος" μέσα μου, χωρίς καν να το σκεφτώ! Πόσες φορές δε ζύγισα ανθρώπους με τη ζυγαριά της αλαζονείας μου! Μα τώρα βλέπω - κάθε λέξη, κάθε χειρονομία, κάθε σιω...

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Τι δίνει αληθινή ομορφιά στην καθημερινότητά μας;  Κώστας: Δεν είναι πάντως μια ωραία σιλουέτα, ένα ωραίο πρόσωπο. Αυτό αντανακλάται στα ματια μας, αλλα δε φωτίζει την ψυχή μας.  Ρέιτσελ: Οι υλικές απολαύσεις, οι στιγμιαίες χαρές; Κώστας: Υπάρχει μια αόρατη δύναμη που μεταμορφώνει τις καθημερινές μας συναναστροφές και αγγίζει τις ζωές των άλλων.  Η ευγένεια είναι αυτή που ομορφαίνει τον κόσμο μας Ρέιτσελ: ​​Σε έναν κόσμο παράλογο και αδιάφορο, η ευγένεια αναδύεται ως πράξη εξέγερσης. Δεν είναι άρνηση της πραγματικότητας, αλλά συνειδητή επιλογή απέναντι στο χάος. Καθημερινά, αντιμετωπίζουμε την αποξένωση και τον εκνευρισμό. Η αγένεια προβάλλει ως εύκολη διέξοδος. Όμως, επιλέγοντας την ευγένεια, αρνούμαστε να υποκύψουμε στην απελπισία. Δεν πρόκειται για ηθική επιταγή, αλλά για πράξη αυτοκαθορισμού. Σε κάθε αλληλεπίδραση, επαναπροσδιορίζουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο. Η ευγένεια δεν εξαλείφει...