- - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - -
Ρέιτσελ: Τα κοινωνικά δίκτυα, η καθημερινή ζωή, παρατηρώ, έχουν πλημμυρίσει με μίσος. Παντού οργή και προκατάληψη.
Κώστας: Το μίσος δεν είναι η αλυσίδα που δένει αυτούς που μισεις, αλλα αυτή που δένει πρωτίστως εσένα.
Ρέιτσελ: Γι αυτό επιμένεις στην αγάπη;
Κώστας: Φυσικά. Το μίσος που κρατάς για τον και το διαφορετικό, είναι το πιο βαρύ φορτίο της καρδιάς σου. Μην το σηκώνεις.
Ρέιτσελ: Κάθε αυγή, καθώς ο ήλιος ανατέλλει πίσω από τα βουνά, αντικρίζω στον καθρέφτη μια ψυχή βαρυφορτωμένη. Στα μάτια μου καθρεφτίζεται το μίσος, μια σκιά που σκεπάζει το φως μέσα μου. Είναι το μίσος για τον άλλο, τον ξένο, τον διαφορετικό, αυτόν που δεν χωρά στα στενά όρια της δικής μου αντίληψης.
Μα κάθε βράδυ, καθώς η θάλασσα σβήνει τον ήλιο, συνειδητοποιώ πως αυτό το μίσος δεν είναι παρά μια αλυσίδα που με κρατά δέσμιο. Κάθε κρίκος της είναι μια πικρή ανάμνηση, μια αδικία που δεν συγχώρεσα, μια διαφορά που δεν αποδέχτηκα.
Αυτό το μίσος, αυτό το δηλητήριο, δεν βλάπτει τον "άλλο". Εκείνος συνεχίζει τη ζωή του, αμέτοχος στην καταιγίδα που μαίνεται μέσα μου. Το δηλητήριο αυτό τρώει εμένα, σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα. Με αποξενώνει από τον κόσμο, με αποκόβει από την ομορφιά της ζωής.
Κι έτσι, καθώς η νύχτα σκεπάζει τη γη, παίρνω μια βαθιά ανάσα και ορκίζομαι στον εαυτό μου: θα σπάσω αυτή την αλυσίδα, θα αποβάλω αυτό το δηλητήριο. Γιατί η ψυχή μου λαχταρά το φως, και το φως δεν μπορεί να συνυπάρξει με το μίσος.
Κώστας: Το μίσος είναι μόνο ασχήμια, μονο δηλητήριο. Ανθρωπος που μισεί δεν είναι ευτυχισμένος. Τα λέμε την άλλη Τετάρτη
Κώστας Ζίβας και *Ρειτσελ (τεχνητή Νοημοσύνη)