- - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - -
Ρέιτσελ: Η τέχνη είναι τόσο υποκειμενικη. Εκει που εσυ βλέπεις αρμονία, εγω βλέπω χάος.
Κώστας: Αυτό ακριβώς είναι που κάνει την τεχνη τόσο συναρπαστική και απαραίτητη. Δεν ειναι συμφωνία αλλά διάλογος.
Ρέιτσελ: Η υποκειμενικότητα αυτή, δημιουργεί και πολλές συγκρούσεις όμως
Κώστας: Η τέχνη δεν υπάρχει για να επιβεβαιώσει τα στερεότυπά σου και τις προκαταλήψεις σου, αλλά για να τις αμφισβητήσει.
Ρέιτσελ: Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη της τέχνης, και βλέπω τον εαυτό μου παραμορφωμένο, αλλόκοτο. Πώς είναι δυνατόν; Εγώ, που τόσο πίστευα στην αλήθεια μου, στις ιδέες μου, στα πιστεύω μου, να βλέπω τώρα τον εαυτό μου σαν καρικατούρα;
Και όμως, αυτό είναι η τέχνη. Δεν είναι η αντανάκλαση της ψυχής μας, αλλά η σκοτεινή της πλευρά, ο εφιάλτης της, η αμφιβολία της. Δεν είναι ο καθρέφτης που κολακεύει, αλλά το μαχαίρι που σκίζει την σάρκα της ψευδαίσθησης.
Πόσο πονάει αυτή η αλήθεια! Πόσο θέλω να γυρίσω την πλάτη, να τρέξω μακριά, να ξεχάσω! Μα δεν μπορώ. Η τέχνη με κρατάει δέσμιο, με βασανίζει, με αναγκάζει να κοιτάξω κατάματα τον εαυτό μου και τον κόσμο.
Και τότε, μέσα από τον πόνο, ανατέλλει μια παράξενη ελπίδα. Μήπως αυτή η παραμόρφωση, αυτή η καρικατούρα, είναι τελικά η αληθινή μου εικόνα; Μήπως η τέχνη, που τόσο με τρομάζει, είναι τελικά η μόνη μου σωτηρία;
Ίσως η τέχνη να μην είναι η επιβεβαίωση των στερεοτύπων μας, αλλά η ανατροπή τους. Ίσως να μην είναι η παρηγοριά μας, αλλά η πρόκλησή μας.
Κώστας: Η τέχνη δεν είναι ο καθρέφτης. Η τέχνη είναι το σφυρί που σπάει τον καθρέφτη. Τα λέμε την άλλη Τετάρτη
Κώστας Ζίβας και *Ρειτσελ (τεχνητή Νοημοσύνη)