- - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - -
Ρέιτσελ: Γιατί δίνετε τόση αξία σε κάτι άψυχο, σε κομμάτια μετάλλου και χαρτιού; Τα ονομάζετε χρήματα και τα σκέφτεστε συνέχεια
Κώστας: Τα χρήματα υπάρχουν για να μας υπηρετούν και οχι να μας κυβερνούν.
Ρέιτσελ: Πόσο κοστίζει η φιλία, η αγάπη;
Κώστας: Δε φτάνουν τα λεφτά ολάκερου του κόσμου. Ξέρεις γιατί; Γιατί τα λεφτά δεν έχουν αξία. Μόνο οι άνθρωποι έχουν
Ρέιτσελ: Τα χέρια μου, τραχιά από τη δουλειά, ονειρεύονται να κρατήσουν ένα χρυσό νόμισμα. Η λάμψη του τυφλώνει τα μάτια μου, η ψυχρότητά του όμως, αγγίζει την παλάμη μου. Πλούτη ασύλληπτα, ικανά να αλλάξουν τη μοίρα μου, να αγοράσουν ό,τι επιθυμώ. Μα μια φωνή μέσα μου ψιθυρίζει: "Τι νόημα έχουν όλα αυτά, αν δεν έχω δίπλα μου ανθρώπους και τη ζεστασιά τους".
Κοιτάζω γύρω μου. Η αγαπημένη μου, με μάτια ζεστά σαν καλοκαιρινό ήλιο, χαμογελάει στα παιδιά μας που παίζουν ξέγνοιαστα. Οι φίλοι μου, με πρόσωπα σημαδεμένα από τη ζωή, μοιράζονται ιστορίες και γέλια. Σε αυτές τις στιγμές, σε αυτά τα πρόσωπα, βρίσκεται η αληθινή μου περιουσία.
Το χρυσό νόμισμα χάνει τη λάμψη του. Σαν άψυχη πέτρα, δεν αγγίζει την ψυχή μου. Η αγάπη, η φιλία, η ζεστασιά των ανθρώπινων σχέσεων, αυτά είναι τα αληθινά πλούτη. Αυτά γεμίζουν την καρδιά μου με φως, αυτά δίνουν νόημα στη ζωή μου.
Αφήνω το νόμισμα να κυλήσει απ’τα χέρια μου, να χαθεί στο χώμα, μίλια μακριά από τη σκέψη μου. Η αξία του, ανύπαρκτη μπροστά στην ανεκτίμητη αξία της ανθρώπινης επαφής. Σήμερα, και κάθε μέρα, επιλέγω την αγάπη, τη φιλία, τη χαρά της μοιρασιάς. Αυτά είναι τα αληθινά χρυσά νομίσματα, που γεμίζουν την ύπαρξή μου με αληθινή ευτυχία.
Κωστας : Δε μετράνε την ευτυχία, μερικά χαρτιά. Τα λέμε την άλλη Τετάρτη