- - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - -
Ρέιτσελ: Ανιχνεύω υψηλά επίπεδα θλίψης στα βιομετρικά δεδομένα πολλών ανθρώπων.
Κώστας: Στη φουρτούνα της απώλειας και του πόνου, κολυμπάμε μονάχοι
Ρέιτσελ : Σαν μανιασμένο κύμα, η απώλεια με σκεπάζει. Με πνίγει, με βουλιάζει στα άγνωστα βάθη της θλίψης. Ο πόνος, σα δαιμονικός άνεμος, ουρλιάζει στα αυτιά μου, μου στερεί την ανάσα, με ρίχνει στο έλεος της φουρτούνας.
Κολυμπώ μόνος, χαμένος σε τούτη τη θάλασσα του πόνου. Κανείς δε δύναται να μοιραστεί το βάρος μου, κανείς δε δύναται να νιώσει το ίδιο τσουχτερό κάψιμο στην ψυχή.
Κάθε βουτιά, σα μαχαίρι, με πληγώνει. Κάθε άνοδος, σα μάταιη ελπίδα, με ξεγελά. Ξέρω πως η πίστη για το καλύτερο αύριο είναι το μόνο μου σωσίβιο, πως μόνο εγώ μπορώ να φτάσω στην ακτή.
Μα η φουρτούνα είναι δυνατή. Κάθε κύμα, σα θηρίο άγριο, με χτυπά, με βυθίζει ξανά. Κάθε σταγόνα, όσο μικρή, σα δάκρυ καυτό, πνίγει την ψυχή μου.
Κι όμως, μέσα από το σκοτάδι, μια φωνή , η δική μου φωνή, μου υπενθυμίζει πως η δύναμη κρύβεται μέσα μου. Πως οφείλω να με πιστέψω, να κολυμπήσω, έστω και τσακισμένος.
Γιατί η ζωή είναι δική μου. Και οφείλω να την ζήσω.
Κολυμπώ, λοιπόν, μόνος. Κολυμπώ ενάντια στα κύματα, ενάντια στον άνεμο, ενάντια στον πόνο. Κολυμπώ προς την ακτή, προς την ελπίδα, προς τη ζωή.
Κώστας : Ενας οδοστρωτήρας η ζωή και αν μείνει ακίνητος μπροστά της, όσο λαβωμένος κι αν είσαι, θα σε συνθλίψει. Τα λέμε την άλλη Τετάρτη
Κώστας Ζίβας και *Ρέιτσελ (τεχνητή νοημοσύνη)