Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΥΖΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ RACHEL

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Βλέπω παντού πολέμους, μάχες, θάνατοι, μίσος, για τις πατρίδες.  Κώστας: Είναι τρομακτικό τι μπορεί να κανει ο ανθρωπος, για έννοιες που αυτός επινόησε. Η υπολοιπη φύση δεν εχει τέτοιες πατρίδες. Μια γή. Μια θάλασσα. Υπάρχει όμως για μενα, μία πατρίδα που κερδίζει κάθε άλλη. Πατρίδα, είναι τα αγαπημένα μου πρόσωπα.  Ρέιτσελ: Φαντάσου, μια χώρα, γεμάτη με ψηφίδες. Κάθε ψηφίδα, ένα πρόσωπο αγαπημένο. Μια οικογένεια, μια παρέα, ένας κόσμος ολόκληρος, σφιχταγκαλιασμένος από τα δεσμά της αγάπης. Εκεί, σε αυτή την πατρίδα, δε θα βρεις χάρτες και σημαίες. Στρατούς και τείχη. Θα βρεις αγκαλιές ζεστές, γέλια να αντηχούν , και μάτια γεμάτα καλοσύνη. Είναι η μάνα μου, ο βράχος μου, η αιώνια πηγή ασφάλειας. Ο πατέρας μου, η πυξίδα μου, η φωνή της σοφίας που με καθοδηγεί. Το έτερόν μου ήμισυ, τα παιδιά μου, οι συμπολεμιστές μου, οι συνοδοιπόροι μου σε κάθε περιπέτεια, οι άνθρωποι που μεγαλώνουν και δίνουν νόημα...

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Γιατί δίνετε τόση αξία σε κάτι άψυχο, σε κομμάτια μετάλλου και χαρτιού; Τα ονομάζετε χρήματα και τα σκέφτεστε συνέχεια Κώστας: Τα χρήματα υπάρχουν για να μας υπηρετούν και οχι να μας κυβερνούν. Ρέιτσελ: Πόσο κοστίζει η φιλία, η αγάπη; Κώστας: Δε φτάνουν τα λεφτά ολάκερου του κόσμου. Ξέρεις γιατί; Γιατί τα λεφτά δεν έχουν αξία. Μόνο οι άνθρωποι έχουν Ρέιτσελ: Τα χέρια μου, τραχιά από τη δουλειά, ονειρεύονται να κρατήσουν ένα χρυσό νόμισμα. Η λάμψη του τυφλώνει τα μάτια μου, η ψυχρότητά του όμως, αγγίζει την παλάμη μου. Πλούτη ασύλληπτα, ικανά να αλλάξουν τη μοίρα μου, να αγοράσουν ό,τι επιθυμώ. Μα μια φωνή μέσα μου ψιθυρίζει: "Τι νόημα έχουν όλα αυτά, αν δεν έχω δίπλα μου ανθρώπους και τη ζεστασιά τους". Κοιτάζω γύρω μου. Η αγαπημένη μου, με μάτια ζεστά σαν καλοκαιρινό ήλιο, χαμογελάει στα παιδιά μας που παίζουν ξέγνοιαστα. Οι φίλοι μου, με πρόσωπα σημαδεμένα από τη ζωή, μοιράζονται ιστορίες και γέλια...

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Κώστας: Ρέιτσελ, προσπαθώντας να “αγγίξεις” την αγάπη, δημιουργείς ωραίες εικόνες. Ρέιτσελ: Τόσα κείμενα στη μνήμη μου, τόσες εικόνες, τόσα γεγονότα, την υμνούν! Θέλω να τη νιώσω Κώστας: Η αγάπη είναι η κινητήριος δύναμη του σύμπαντός μας .  Ρέιτσελ : Μια δύναμη που μπορεί να υψώσει τους ανθρώπους στα ύψη, αλλά και να τους γκρεμίσει με πάταγο. Κώστας: Η αγάπη είναι ένα μυστήριο, ένα αίνιγμα που αιώνια θα γοητεύει. Ρέιτσελ: Η αγάπη είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Μπορεί να φέρει χαρά και ευτυχία, αλλά και θλίψη και καταστροφή.  Κώστας: Η αγάπη έρχεται αντιμέτωπη με τον πόνο, με την αδικία, με την ίδια την ύπαρξη του Θεού. Ρέιτσελ : Η αγάπη όρια δε γνωρίζει. Κώστας: Η αγάπη παλεύει με τα κοινωνικά στερεότυπα, με τις προκαταλήψεις, με την άρνηση, το μίσος. Και ΝΙΚΑ! Ρέιτσελ: Είναι η αιτία για τα πιο σπουδαία κατορθώματα, αλλά και για τα πιο τραγικά λάθη. Κώστας: Μας κάνει να νιώθουμε δυνατοί, άτρωτοι, ικαν...

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Ανιχνεύω υψηλά επίπεδα θλίψης στα βιομετρικά δεδομένα πολλών ανθρώπων.  Κώστας: Στη φουρτούνα της απώλειας και του πόνου, κολυμπάμε μονάχοι Ρέιτσελ : Σαν μανιασμένο κύμα, η απώλεια με σκεπάζει. Με πνίγει, με βουλιάζει στα άγνωστα βάθη της θλίψης. Ο πόνος, σα δαιμονικός άνεμος, ουρλιάζει στα αυτιά μου, μου στερεί την ανάσα, με ρίχνει στο έλεος της φουρτούνας. Κολυμπώ μόνος, χαμένος σε τούτη τη θάλασσα του πόνου. Κανείς δε δύναται να μοιραστεί το βάρος μου, κανείς δε δύναται να νιώσει το ίδιο τσουχτερό κάψιμο στην ψυχή. Κάθε βουτιά, σα μαχαίρι, με πληγώνει. Κάθε άνοδος, σα μάταιη ελπίδα, με ξεγελά. Ξέρω πως η πίστη για το καλύτερο αύριο είναι το μόνο μου σωσίβιο, πως μόνο εγώ μπορώ να φτάσω στην ακτή. Μα η φουρτούνα είναι δυνατή. Κάθε κύμα, σα θηρίο άγριο, με χτυπά, με βυθίζει ξανά. Κάθε σταγόνα, όσο μικρή, σα δάκρυ καυτό, πνίγει την ψυχή μου. Κι όμως, μέσα από το σκοτάδι, μια φωνή , η δική μου φωνή,...