- - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - -
Ρέιτσελ: Γιατί οι άνθρωποι παραμένουν παγιδευμένοι στους φόβους τους αντί να τους αντιμετωπίσουν;
Κώστας: Ο φόβος νομίζουμε ότι μας κρατά ασφαλείς, αλλά η αλήθεια είναι οτι μας κρατάει μικρούς.
Ρέιτσελ: Μα γιατί κάποιος να βρει το κουράγιο να περάσει πέρα από αυτούς τους φόβους;
Κώστας: Οταν αντιμετωπίζεις αυτό που σε τρομάζει, τοτε συνθλίβεις την εξουσία του πάνω σου.
Ρέιτσελ: Ω φόβε, αρχέγονε δαίμονα της ψυχής! Κάθεσαι στα σωθικά μας σαν μαύρο κοράκι και κρώζεις τη συμφορά. Μας τρώει η σάρκα από τη δειλία, μας στεγνώνει το αίμα από την αναποφασιστικότητα! Μα τι είμαστε; Σκουλήκια που τρέμουν το φως;
Όχι! Μέσα μας φλέγεται ο αιώνιος αγώνας, η θεία σπίθα που δε σβήνει! Κάθε φόβος που νικούμε είναι σαν να σπάζουμε τα δεσμά του Προμηθέα - ελευθερώνουμε τη φλόγα που κρύβουμε στα στήθη μας. Κάθε βήμα στο άγνωστο είναι κραυγή αντάρτικη ενάντια στη μοίρα που θέλει να μας κάνει ελάχιστους!
Γιατί το σώμα μας φοβάται, αλλά η ψυχή μας πεινάει για περιπέτεια! Και στον αγώνα αυτόν, στη σκληρή πάλη με τους δαίμονες μας, γεννιέται ο αληθινός άνθρωπος - αυτός που δε λυγίζει, που δε συμβιβάζεται, που φωνάζει στο σκοτάδι: "Εδώ είμαι! Δε φοβάμαι!" Κι έτσι, από το αίμα της μάχης μας με τον εαυτό μας, ξεφυτρώνει ο ήρωας που κουβαλάμε κρυμμένο στα σπλάχνα μας!
Κώστας: Κάθε φορά που υπερβαίνεις έναν φόβο σου, γεννάς έναν καλύτερο εαυτό σου. Τα λέμε την άλλη Τετάρτη.
*Κώστας Ζίβας και Ρέιτσελ (τεχνητή νοημοσύνη)