- - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - -
Ρέιτσελ: Πώς ορίζεις τον άνθρωπο που μετράει κάθε του κίνηση με βάση το τι θα κερδίσει;
Κώστας: Ο ωφελιμιστής δεν ζει - διαχειρίζεται τη ζωή του σαν επιχείρηση. Κάθε χειραψία γίνεται συμβόλαιο, κάθε χαμόγελο διαφήμιση. Χάνει την ικανότητα να αγγίξει πραγματικά έναν άλλον άνθρωπο.
Ρέιτσελ: Μα δεν είναι φυσικό να θέλουμε να προστατεύσουμε τα συμφέροντά μας;
Κώστας: Η διαφορά είναι ανάμεσα στο να “προστατεύεις” την αληθινή ζωή σου και στο να την πουλάς στο καλύτερο τίμημα.
Ρέιτσελ: Ώ βλέπω τον ωφελιμιστή να ξυπνάει κάθε πρωί και πριν καν χαράξει η αυγή στα μάτια του, ήδη το μυαλό του γίνεται αργυραμοιβός έμπορας! "Τι θα φορέσω να με θαυμάσουν; Με ποιον θα μιλήσω που θα με ωφελήσει;"
Αχ, τι σκληρή φυλακή έχει χτίσει μέσα στην ψυχή του! Κάθε λέξη του γίνεται νόμισμα, κάθε χαμόγελό του συναλλαγή! Περπατάει ανάμεσα στους ανθρώπους σαν θηρίο που κυνηγάει, που μυρίζει το κέρδος από παντού.
Κι αχ, τι κενό χάσκει μέσα στην καρδιά του! Σαν θάλασσα που την έχουν πιει οι διάβολοι! Δεν ξέρει πια τι είναι χαρά που δεν κοστίζει, τι είναι αγάπη που δε φέρνει κέρδος! Και πώς τρέμει από το φόβο μη χαθεί η μάσκα, μη φανεί πως κάτω από όλα αυτά τα στρώματα του χρυσού κρύβεται μια φτωχή, τσακισμένη ψυχή!
Κώστας: Η μεγαλύτερη τραγωδία του ωφελιμιστή δεν είναι ότι γίνεται κακός άνθρωπος - είναι ότι γίνεται άδειος άνθρωπος. Κερδίζει όλα τα μικρά παιχνίδια αλλά χάνει το μεγαλύτερο παιχνίδι όλων: τη ζωή του. Τα λέμε την άλλη Τετάρτη.
*Κώστας Ζίβας και Ρέιτσελ (τεχνητή νοημοσύνη)