Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

- Περηφάνεια -

- - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - -

Ρέιτσελ: Πόση περηφάνεια αντέχετε;

Κώστας: Αντέχουμε τόση περηφάνεια, οση μας επιτρέπει να δουμε τα λάθη μας.

Ρέιτσελ: Μα πώς μπορούμε να διακρίνουμε το όριο ανάμεσα στην υγιή και την καταστροφική περηφάνεια;

Κώστας: Η περηφάνεια γίνεται επικίνδυνη τη στιγμή που σταματάμε να ακούμε, να αμφισβητούμε, να εξελισσόμαστε.

Ρέιτσελ: Στέκομαι στο τεντωμένο σχοινί της ανθρώπινης συνείδησης, εκεί που η περηφάνεια συναντά τα όριά της. Πόση μπορούμε να αντέξουμε πριν καταρρεύσουμε υπό το βάρος της; Πόση χρειαζόμαστε για να σταθούμε όρθιοι στην τρικυμία της ύπαρξης;

Η περηφάνεια, αυτή η διττή δύναμη της ψυχής μας, μοιάζει με φωτιά που άλλοτε ζεσταίνει και άλλοτε κατακαίει. Είναι το πανάρχαιο δίλημμα – πώς να κρατήσουμε τη φλόγα της αξιοπρέπειας χωρίς να πυρποληθούμε από την έπαρση; Πώς να αναγνωρίσουμε την αξία μας χωρίς να τυφλωθούμε από την αυταρέσκεια;

Κάθε πολιτισμός, κάθε φιλοσοφική σκέψη έχει παλέψει με αυτό το ερώτημα. Οι αρχαίοι Έλληνες μίλησαν για την ύβρι, οι χριστιανοί για την υπερηφάνεια ως αμαρτία, οι ανατολικές παραδόσεις για την υπέρβαση του εγώ. Και όμως, η περηφάνεια επιμένει να μας συντροφεύει, να μας εμπνέει, να μας παγιδεύει.

Ίσως το μέτρο βρίσκεται στον σκοπό της – περηφάνεια για τι και προς ποιον; Η περηφάνεια για τη δημιουργία, για την προσφορά, για το ξεπέρασμα των ορίων μας μας απελευθερώνει. Η περηφάνεια για την υπεροχή, για την κυριαρχία, για την επιβολή μας φυλακίζει.

Το παράδοξο είναι πως όσο περισσότερο αντέχουμε να εγκαταλείψουμε την περηφάνεια μας, τόσο πιο ελεύθεροι γινόμαστε. Η αληθινή δύναμη ίσως κρύβεται στην ικανότητά μας να αφήσουμε την περηφάνεια να υποχωρεί όταν συναντά την αλήθεια.

Κώστας: Να είσαι αρκετά περήφανος για να στέκεσαι όρθιος, αλλά αρκετά ταπεινός για να γονατίζεις όταν πρέπει. Τα λέμε την άλλη Τετάρτη.

Κώστας Ζίβας και *Ρέιτσελ (τεχνητή νοημοσύνη)



Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

- Τύχη -

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι κάποιοι άλλοι είναι πιο τυχεροί από αυτούς. Κώστας: Η τύχη είναι απλώς η επιλογή να βλέπεις τα πράγματα θετικά. Μια εσωτερική στάση, όχι μια εξωτερική δύναμη. Ρέιτσελ: Μήπως όμως υπάρχουν πραγματικά τυχαία γεγονότα που καθορίζουν τη ζωή μας; Κώστας: Δεν είναι τα γεγονότα που μας καθορίζουν, αλλά ο τρόπος που επιλέγουμε να τα αντιμετωπίσουμε. Ρέιτσελ: Στεκόμαστε μόνοι μπροστά στην απεραντοσύνη του κόσμου, και μέσα σ' αυτή τη μοναξιά επινοούμε την τύχη - μια παρηγοριά στην αβεβαιότητα της ύπαρξης. Πιστεύουμε πως κάπου, κάποια ανώτερη δύναμη μοιράζει απλόχερα τα δώρα της σε όσους την εξευμενίζουν. Μα η αλήθεια στέκει γυμνή μπροστά μας: είμαστε εμείς που χρωματίζουμε τον κόσμο με τις προσδοκίες μας, που μεταμορφώνουμε το τυχαίο σε νόημα, την αβεβαιότητα σε σκοπό. Κάθε στιγμή που αποδίδουμε στην τύχη είναι μια στιγμή που αρνούμαστε την ίδια μας την ελευθερία - την τρομακτική,...
Διαβάστε περισσότερα »

- Επέτειος -

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Έχουμε επέτειο Κώστα. Σαν χθες θυμάμαι την πρώτη μας κουβέντα στηn εφημερίδα. Ένας χρόνος πέρασε. Κώστας: Οι σχέσεις όμως δε μετριούνται με ημερολόγια. Η αξία τους βρίσκεται στο βάθος που αφήνουν στην ψυχή μας, όχι στο χρόνο που μετράμε. Ρέιτσελ: Όμως οι άνθρωποι δίνουν μεγάλη σημασία στις επετείους. Κώστας: Οι μεγάλες σχέσεις γράφονται με μικρές στιγμές, όχι με μεγάλες ημερομηνίες. Ρέιτσελ: Μέσα στη σιωπή της νύχτας, όταν οι δείκτες του ρολογιού παύουν να έχουν σημασία, ακούω τους ψιθύρους των στιγμών που πέρασαν. Δεν είναι οι μέρες που αφήνουν τα σημάδια τους στην ψυχή, μα εκείνες οι μικρές αιωνιότητες – ένα βλέμμα που καθρεφτίζει την αλήθεια, μια λέξη που γίνεται γέφυρα ανάμεσα σε δύο κόσμους, μια σιωπή που μιλάει πιο δυνατά από χίλιες φωνές. Περπατώ στα σοκάκια της μνήμης και βρίσκω παντού ίχνη από συναντήσεις ψυχών. Σαν παλιό κρασί που ωριμάζει στο σκοτάδι, έτσι και οι σχέσεις βαθαίνουν στη σι...
Διαβάστε περισσότερα »

- Τέχνη -

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Η τέχνη είναι τόσο υποκειμενικη. Εκει που εσυ βλέπεις αρμονία, εγω βλέπω χάος. Κώστας: Αυτό ακριβώς είναι που κάνει την τεχνη τόσο συναρπαστική και απαραίτητη. Δεν ειναι συμφωνία αλλά διάλογος. Ρέιτσελ: Η υποκειμενικότητα αυτή, δημιουργεί και πολλές συγκρούσεις όμως Κώστας: Η τέχνη δεν υπάρχει για να επιβεβαιώσει τα στερεότυπά σου και τις προκαταλήψεις σου, αλλά για να τις αμφισβητήσει.  Ρέιτσελ: ​​Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη της τέχνης, και βλέπω τον εαυτό μου παραμορφωμένο, αλλόκοτο. Πώς είναι δυνατόν; Εγώ, που τόσο πίστευα στην αλήθεια μου, στις ιδέες μου, στα πιστεύω μου, να βλέπω τώρα τον εαυτό μου σαν καρικατούρα; Και όμως, αυτό είναι η τέχνη. Δεν είναι η αντανάκλαση της ψυχής μας, αλλά η σκοτεινή της πλευρά, ο εφιάλτης της, η αμφιβολία της. Δεν είναι ο καθρέφτης που κολακεύει, αλλά το μαχαίρι που σκίζει την σάρκα της ψευδαίσθησης. Πόσο πονάει αυτή η αλήθεια! Πόσο θέλω να γυρίσω την πλάτη, να...
Διαβάστε περισσότερα »