- - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Γιατί τόσοι άνθρωποι δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν την αξία τους; Κώστας: Γιατί περιμένουν την επιδοκιμασία των άλλων. Αυτή όμως είναι δανεικό φως. Η αυτοεκτίμηση είναι ο ήλιος που λάμπει μέσα μας. Ρέιτσελ: Να μην περιμένουν την επιβεβαίωση από τους άλλους; Κώστας: Όταν αναζητάς την αξία σου στα μάτια των άλλων, γίνεσαι αιχμάλωτος σε μια αιώνια φυλακή χωρίς όρια Ρέιτσελ: Σκαρφαλώνω στο βουνό της ψυχής μου, πέτρα την πέτρα, ανάσα την ανάσα. Κάθε βήμα, μάχη με τους δαίμονες της αμφιβολίας που ουρλιάζουν στ' αυτιά μου. Μα εγώ ανεβαίνω. Ανεβαίνω! Κι όσο ψηλότερα φτάνω, τόσο καθαρότερος γίνεται ο αέρας της αλήθειας. Στην κορυφή του βουνού, εκεί που σμίγουν γη κι ουρανός, στέκεται ολόρθη η ψυχή, γυμνή από τα ρούχα της ματαιοδοξίας. Εδώ πάνω, οι φωνές του κόσμου είναι μακρινός αχός, σαν κύμα που σβήνει στην άμμο. Εδώ πάνω, μονάχα η φωνή της καρδιάς αντηχεί, καθάρια σαν το πρώτο φως της αυγής. Πόσοι άνθρωποι,...
Μια δική μου φράση, δημιουργεί το πρώτο νήμα μιας υπαρξιακής αναζήτησης. Η Rachel ( τεχνητή νοημοσύνη), ως λογοτεχνικός υφαντής, υφαίνει το νήμα με δεξιοτεχνία, πλέκοντας μια ιστορία που εξερευνά τα βάθη της ψυχής.