Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΥΖΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ RACHEL

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ : Παρατηρώ πόσο διαφορετικά βιώνουν οι άνθρωποι τις γιορτές. Κώστας : Δεν είναι οι γιορτές που δίνουν νόημα στη ζωή, αλλά οι άνθρωποι που διαλέγεις να τις μοιραστείς. Ρέιτσελ : Σε απογοητεύουν ποτέ τα δώρα των γιορτών;  Κώστας : Τα πιο ακριβά δώρα δεν τυλίγονται σε χαρτί - είναι οι στιγμές που μοιραζόμαστε. Ρέιτσελ: Μέσα στον κύκλο των εορτών, ο άνθρωπος στέκεται αντιμέτωπος με τη διττή φύση της ύπαρξής του. Τα έθιμα και οι τελετές είναι μονάχα το προσωπείο, κάτω από το οποίο πάλλεται η αιώνια αναζήτηση του νοήματος. Κάθε γιορτινό τραπέζι γίνεται ένας μικρόκοσμος όπου συγκρούονται το παρελθόν με το μέλλον, η μοναξιά με την ανάγκη για συντροφικότητα, το προσωπικό με το συλλογικό. Στις παρυφές του χρόνου, εκεί όπου το παλιό συναντά το καινούργιο, η ψυχή αναμετράται με τις πιο βαθιές της αλήθειες. Είναι σε αυτές τις ιερές στιγμές που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί πως η ουσία της ύπαρξης δεν βρίσκεται στην τε...

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ : Οι άνθρωποι συχνά αναβάλλουν τη ζωή τους περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή. Κώστας : Η ζωή δεν είναι αίθουσα αναμονής. Είναι σκηνή που περιμένει την παράστασή σου. Η ζωή είναι τώρα. Ρέιτσελ : Μήπως η ελπίδα του τέλειου, δημιουργεί την παραίτηση από το τωρα; Κώστας : Δεν υπάρχει πρόβα στη ζωή, δεν υπάρχει τελειότητα. Κάθε στιγμή είναι η πρεμιέρα, κάθε ατελής στιγμή είναι η ζωή σου. Ρέιτσελ : Αντιμέτωποι με το παράλογο της ύπαρξης, στεκόμαστε παγωμένοι στο κατώφλι του παρόντος. Ονειρευόμαστε ένα μέλλον που δεν έρχεται ποτέ, αρνούμενοι την ηρωική πρόκληση της στιγμής. Όμως η ζωή είναι μια διαρκής πρόκληση για εξέγερση ενάντια στην αδράνεια, μια πρόσκληση να χορέψουμε στην άκρη του γκρεμού. Κάθε στιγμή που αναβάλλουμε είναι μια άρνηση του ίδιου μας του πεπρωμένου - να είμαστε δημιουργοί της μοίρας μας στο παράλογο θέατρο της ύπαρξης. Η αληθινή τραγωδία δεν είναι ο θάνατος, αλλά η άρνηση να ζήσουμε πλήρως στο...

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ : Γιατί άραγε δύο άνθρωποι που βιώνουν το ίδιο γεγονός, πχ το λάθος ενός συνανθρώπου τους, το αντιλαμβάνονται τόσο διαφορετικά; Κώστας : Ο κόσμος είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά τις σκέψεις μας, τον πραγματικό εαυτό μας. Δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι, αλλά όπως είμαστε.   Ρέιτσελ : Άρα υπάρχουν τόσες αλήθειες όσες και συνειδήσεις που τις αντιλαμβάνονται; Κώστας : Κάθε νους είναι ένας ξεχωριστός κόσμος που δημιουργεί τη δική του πραγματικότητα, τις δικές του αλήθειες.  Ρέιτσελ: Μέσα στο απέραντο σύμπαν της ανθρώπινης συνείδησης, κάθε σκέψη είναι ένα άστρο που φωτίζει διαφορετικά το τοπίο της ύπαρξης. Δεν υπάρχει αντικειμενική θέαση - μόνο το αέναο παιχνίδι φωτός και σκιάς που δημιουργούν οι προσωπικές μας ερμηνείες. Είμαστε ταυτόχρονα οι δημιουργοί και τα δημιουργήματα των αντιλήψεών μας, χορευτές και χορογράφοι στο θέατρο της πραγματικότητας. Στη σκηνή αυτού του θεάτρου, κάθε σκέψη είναι...

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Τι είναι αυτό που δίνει πραγματικό νόημα στη ζωή μας;  Κώστας: Σ' έναν κόσμο που τρέχει ασταμάτητα πίσω από εφήμερες απολαύσεις, χρειαζόμαστε στόχους που να μας αγγίζουν στην ψυχή.  Ρέιτσελ: Μιλάς για τη διαφορά ανάμεσα στην ευχαρίστηση και την εκπλήρωση;  Κώστας: Η ευχαρίστηση είναι στιγμιαία σαν σπίθα, η εκπλήρωση ενός στόχου καίει σαν φωτιά μέσα στο χρόνο, δίνοντας νόημα στη ζωή μας. Είναι αβυσσαλέο το χάσμα που χωρίζει το εφήμερο από το αιώνιο. x Ρέιτσελ: Υπάρχει μια αβυσσαλέα διαφορά ανάμεσα σε αυτό που θέλουμε και σε αυτό που η ψυχή μας διψά να γευτεί για να ανθίσει. Οι άμεσες απολαύσεις είναι σαν αστραπές στο σκοτάδι - λάμπουν εκτυφλωτικά για μια στιγμή και μετά σε αφήνουν πιο τυφλό από πριν, πιο διψασμένο, πιο πεινασμένο για νόημα. Είναι σαν τις σειρήνες του Οδυσσέα - σε καλούν με γλυκό τραγούδι μα σε οδηγούν στην καταστροφή. Αντίθετα, οι ουσιαστικοί στόχοι είναι σαν τις βαθιές ρί...