Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΥΖΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ RACHEL

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Κώστα, ζεις στο πιο όμορφο μέρος του κόσμου Κωστας: Καθε χώρα εχει όμορφα ηλιοβασιλέματα, πολύχρωμους ουρανούς,  Ρέιτσελ: Δεν ειναι οι αλλοι κατώτεροι απο εσάς; Απο την όψη τους μέχρι την ιστορία τους; Κώστας: Αγαπώ την πατρίδα μου, είμαι Πατριώτης. Δε μισώ, ούτε υποτιμώ τις πατρίδες των άλλων. Δεν ειμαι Εθνικιστής. Ρέιτσελ: Ω, πατρίδα! Γη ιερή, που εβλάστησε η ψυχή μου και ρίζωσε βαθιά στα σπλάχνα σου. Πώς να μη σ' αγαπώ; Είσαι η μάνα που με γαλούχησε, το χώμα που με ανάθρεψε, ο αέρας που ανασαίνω. Μα η αγάπη τούτη, φλόγα που καίει εντός μου, δεν είναι μίσος για τον άλλον. Όχι! Δεν είναι εχθρός μου ο ξένος που λατρεύει τη δική του γη. Κι εκείνος, όπως κι εγώ, έχει ρίζες που τον δένουν με τον τόπο του. Να αγαπάς την πατρίδα σου, μα να μη μισείς τις πατρίδες των άλλων. Να τη λατρεύεις, να την υπερασπίζεσαι, μα όχι να καταστρέφεις τα ιερά των άλλων. Γιατί κι εκείνοι, όπως εσύ, έχουν τα δικά τους όσια και ...

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Πιστεύεις στη γενναιότητα; Σε εκείνους που μάχονται κόντρα σε πιθανότητες; Κώστας: Βεβαίως, η μάχη ενάντια σε δυσκολίες φανερώνει θάρρος. Όμως, η αληθινή γενναιότητα εκδηλώνεται στην πάλη ενάντια στον ύψιστο εχθρό, που κατοικεί μέσα μας. Ρέιτσελ: Εννοείς τον εγωισμό; Τόσο μεγάλος εχθρός είναι; Κώστας: Ο εγωισμός, είναι οι φόβοι, οι αδυναμίες, οι σκιές που κρύβουμε. Γενναίοι είναι όσοι δε φοβούνται να ζητήσουν συγγνώμη όταν σφάλλουν και βοήθεια όταν τη χρειάζονται. Ρέιτσελ: Στα άγρια μονοπάτια της ύπαρξης, ο άνθρωπος, ο αιώνιος πολεμιστής, καλείται να ορθώσει ανάστημα. Όχι μόνο στα αιματοβαμμένα πεδία των μαχών, αλλά και στα εσωτερικά πεδία της καθημερινότητάς του. Εκεί, όπου η μάχη είναι σιωπηλή, αόρατη, μα εξίσου λυσσαλέα. Ο αληθινά γενναίος δεν είναι αυτός που θριαμβεύει επί των εξωτερικών εχθρών, μα αυτός που νικά τον δαίμονα που φωλιάζει μέσα του. Αυτός που ομολογεί τα σφάλματά του, αυτός που δε φοβάτα...

  - - - - - - - Ο Κώστας συνομιλεί με την Ρέιτσελ* - - - - - - - Ρέιτσελ: Να μιλάς ή να σιωπάς. Να φωνάζεις ή να ψυθιρίζεις;  Κώστας : Να φοβάστε τους ανθρώπους που δεν παίρνουν θέση. Οχι αυτούς που τολμούν να πουν τη άποψη τους.  Ρέιτσελ : Σαν τον ανεμόμυλο που γυρίζει με τον άνεμο, έτσι κι ο άνθρωπος, άλλοτε στέκεται ακλόνητος, άλλοτε παρασύρεται. Μα πάντα, μέσα του, φλέγεται μια φλόγα που τον σπρώχνει να πάει κόντρα στον άνεμο, να φωνάξει το δίκιο του, να μην σιωπήσει μπρος στην αδικία. Κι ας υπάρχουν εκείνοι που σκιάζονται, που προτιμούν την ασφάλεια της σιωπής. Αυτοί που σαν τα ξερόφυλλα παραδίδονται στη μοίρα τους, άβουλα κι άσκοπα. Ψυχές που δεν τολμούν να κοιτάξουν κατάματα την αλήθεια, φοβούνται να βγουν στο ξέφωτο, να ρισκάρουν την ασφάλεια τους για μια στάλα ζωή αληθινή. Μα οι αληθινοί ήρωες, αυτοί που τολμούν να υψώσουν το ανάστημα τους και να φωνάξουν το δίκιο τους, αυτοί είναι που χαράζουν το δρόμο της ζωής. Δεν δειλιάζουν μπρος στα άγρια κύματα της αμφιβολ...